رابطه استرس شغلی با بهره وری کارکنان غیر هیات علمی دانشگاه ها

کارکنان از مهم ترین سرمایه های یک سازمان هستند که بررسی و شناسایی عوامل موثر بر عملکرد و بهره وری آنها ضروری است؛ لذا این مطالعه با هدف تعیین رابطه بین استرس شغلی با بهره وری شغلی در کارکنان ستادی دانشگاه انجام شد.

مطالعه حاضر از نوع مقطعی و جامعه آماری آن شامل کارکنان ستادی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز بود. حجم نمونه بر اساس فرمول کوکران 124 نفر محاسبه شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه استاندارد استرس شغلی موسسه انگلستان (HSE) و نیز پرسشنامه بهره وری اچیو (Echio) استفاده گردید. آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و نیز آزمون های تحلیلی تی مستقل، کای دو، ضریب همبستگی پیرسون و ضریب رگرسیون خطی نیز با استفاده از نرم افزار SPSS 26 انجام شد.

میانگین نمره استرس شغلی و عملکرد شغلی به ترتیب (49/ 17±) 75/ 119 و (47/ 21±) 3/ 103 و هر دو در سطح متوسط برآورد شدند. استرس شغلی با عملکرد شغلی یک رابطه معکوس معنی دار نشان داد (59/ 0- =P<0/001،r). همچنین سه مولفه استرس شغلی یعنی نقش، حمایت مسیولین و تغییرات به عنوان متغیرهای اصلی پیش بینی کننده بهره وری کارکنان شناسایی شدند. سه متغیر دموگرافیک شامل سن، جنس و سطح تحصیلات با استرس شغلی رابطه معناداری نشان دادند.

در این مطالعه بین مولفه های استرس شغلی و بهره وری کارکنان ارتباط معکوس معنی داری وجود دارد و نتایج این مطالعه قابل تعمیم در سطح کارکنان اداری دانشگاه می باشد. سه مولفه متغیر استرس شغلی شامل حمایت مسیولین، تغییرات و نقش عوامل پیش بین بهره وری کارکنان می باشند. بنابراین برای بهبود بهره وری کارکنان لازم است استقلال و حمایت بیشتری از سوی مدیران برای کارکنان در نظر گرفته شود و میزان تغییرات کاهش یابد.