نقش میانجی گر تنظیم هیجان در رابطه بین صفات شخصیتی روان رنجورخویی و وظیفه شناسی با فرسودگی والدینی در مادران شهر تهران در بازه زمانی 1402-1401: یک مطالعه توصیفی

مسیولیت های والدینی برای مادران به عنوان مراقبان اصلی، تجربه استرس زایی است که می تواند به فرسودگی والدینی منجر شود. بنابراین، بررسی عوامل زیربنایی که خطر ابتلاء به فرسودگی مادران را افزایش می دهد، ضروری به نظر می رسد. پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش میانجی گر تنظیم هیجان در رابطه بین صفات شخصیتی روان رنجورخویی و وظیفه شناسی با فرسودگی والدینی در مادران شهر تهران انجام شد.

در پژوهش توصیفی حاضر، حجم نمونه شامل 286 نفر از مادران شهر تهران در بازه زمانی 1402-1401 بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. جهت گردآوری داده ها از پرسش نامه های فرسودگی والدینی Roskam، پرسش نامه تنظیم هیجان Gross و John و پرسش نامه پنج عاملی شخصیت Costa و McCrae استفاده شد. داده ها با آزمون همبستگی Pearson و تحلیل مسیر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

میانگین و انحراف معیار سن مادران مورد بررسی 43/8 ± 78/35 سال بود. نتایج تحلیل میانجی نشان داد که رابطه مستقیم روان رنجورخویی و رابطه غیرمستقیم آن از طریق سرکوبی با فرسودگی والدینی معنادار بودند (به ترتیب 194/0=β و 069/0=β، 01/0P<). هم چنین، رابطه مستقیم وظیفه شناسی و رابطه غیرمستقیم آن از طریق ارزیابی مجدد با فرسودگی والدینی معنادار بودند (به ترتیب 216/0-=β و 078/0-=β، 05/0P<). بنابراین، سرکوبی در رابطه بین روان رنجورخویی و فرسودگی والدینی و هم چنین ارزیابی مجدد در رابطه بین وظیفه شناسی و فرسودگی والدینی، نقش میانجی جزیی مکمل را داشتند.

پژوهش حاضر بر نقش مهم راهبردهای تنظیم هیجان که پیوند دهنده صفات شخصیتی به فرسودگی والدینی است و نیز اهمیت توجه به آموزش مهارت های هیجانی به مادران تاکید دارد.