تاثیر همزمان مصرف مکمل نانوکورکومین و تمرین مقاومتی بر بیان ژن TERF2 و محور p21-p53 در بافت عضلانی موش های صحرایی نر

مرگ سلولی برنامه ریزی شده به طور دقیق به برهم کنش برخی از محصولات ژنی بستگی دارد که این فرایند را فعال یا مهار می کنند. هدف از پژوهش حاضر ارزیابی تاثیر تمرین مقاومتی و مصرف مکمل نانو کورکومین بر بیان ژن های شاخص های آپوپتوزی (p53-p21) و پیری سلول (TERF2) در بافت عضله نعلی موش های نر نژاد ویستار بود.

در این مطالعه تجربی، 24 سر موش نر از نژاد ویستار به طور تصادفی به 4 گروه کنترل سالم، گروه تمرین مقاومتی، گروه نانوکورکومین، گروه تمرین مقاومتی+ نانوکورکومین، تقسیم شدند. تمرین مقاومتی در طول 4 هفته طبق پروتکل اجرا گردید. همزمان موش های گروه های نانوکورکومین به میزان 80 میلی گرم به ازای هر کیلو از وزن بدن مکمل مصرف نمودند. بیان ژن های TERF2 (Telomeric Repeat Binding Factor 2)، p53 و p21 به روشReal-Time PCR  سنجش شد.

تفاوت معناداری در بیان ژن های TERF2، p53 و p21 بین 4 گروه ثبت شد (0/05>P). در گروه تمرین مقاومتی و نانوکورکومین بیان ژن های TERF2، p53 و p21 به طور معنا داری بالاتر از گروه کنترل بود (0/05>P). همچنین، بیان ژن p53 در گروه تمرین مقاومتی به طور معناداری بالاتر از گروه مکمل نانو کورکومین بود (0/05>P). تمرینات مقاومتی با مصرف مکمل نانوکورکومین، نسبت به تمرین یا مکمل، بر بیان ژن TERF2 بر بافت عضلانی موش های نر تاثیر معنی داری نداشت (0/05<P). همچنین تاثیر تعاملی تمرین و مکمل موجب افزایش معنی دار بیان ژن p21 و p53 شد (0/05>P).

تمرین مقاومتی و مصرف مکمل نانو کورکومین بیان ژن TERF2 را افزایش داده و می تواند سرعت کوتاه شدن تلومر و پیری را کاهش دهد. همچنین، افزایش بیان ژن p53 و p21 هنگام تمرین مقاومتی و مصرف مکمل نانو کورکومین احتمالا منجر به توقف چرخه سلولی و آپوپتوز شود.