شیوع اختلالات حرکتی مری در بیماران مبتلا به رفلاکس معده به مری و مقایسه آن با گروه بدون رفلاکس

پاتوژنر بیماری رفلاکس مری به معده چند فاکتوری می باشد. نقش اسفنکتر تحتانی مری در رفلاکس معده به مری به میزان زیادی مورد بررسی قرار گرفته و از آن جا که پریستالتیسم های مری نقش مهمی در پاک کردن مری از اسید دارند، اخیرا حرکات مری در بیماران مبتلا به رفلاکس بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف این مطالعه بررسی ارتباط رفلاکس و عوارض آن با اختلالات حرکتی مری می باشد.
در این مطالعه 55 بیمار براساس نتایج اندوسکوپی و سنجش PH به سه گروه مبتلا به ازوفاژیت (18 نفر) گروه رفلاکس بدون ازوفاژیت (17 نفر) و بدون رفلاکس (20 نفر) تقسیم شدند. سپس یافته های مانومتری شامل فشار اسفنکر تحتانی مری، دامنه انقباضات مری، مدت زمان انقباضات مری و انقباضات غیر موثر مری (IEM) در سه گروه با یکدیگر مقایسه گردید.
میانگین فشار اسفنکر تحتانی مری در سه گروه به ترتیب برابر با 24.49، 33.47 و 32.97 میلی متر جیوه بود و بین آنها تفاوت معنی داری وجود نداشت. متوسط زمان انقباضات مری در هر سه گروه 4.79 ثانیه بود و تفاوت معناداری بین سه گروه مشاهده نشد. دامنه انقباضات در سه گروه مبتلا به ازوفاژیت و رفلاکس کمتر از گروه کنترل بود (P<0.001) و به ترتیب برابر 39، 77 و 79.9 میلی متر جیوه بود. میزان انقباضات غیر پریستالتیک در سه گروه به ترتیب 40.53، 12.47 و 4.81 درصد بود IEM. (P<0.001) در 72.3 درصد افراد گروه 1 و 23.5 درصد افراد گروه 2 و 5 درصد افراد گروه 3 مشاهده گردید (P<0.001). گروه 3 که دارای ازوفاژیت بودند براساس شدت اختلالات مخاطی به 2 زیر گروه شامل افراد با ازوفاژیت خفیف و افراد با ازوفاژیت شدید تقسیم شدند. تمامی 7 نفر بیمار مبتلا به ازوفاژیت شدید (100%) و 6 نفر از افراد دارای ازوفاژیت خفیف (54.5 درصد) IEM نشان دادند.
مطالعه حاضر نشان داد که فشار اسفنکتر تحتانی مری در حالت استراحت در ایجاد رفلاکس معده به مری نقش زیادی ندارد. کاهش حرکات مری که به صورت کاهش دامنه انقباضات مری و IEM مشخص می گردد، با بیماری رفلاکس و شدت ضایعات مخاطی رابطه دارد.