درک عشایر از اثرات تغییر اقلیم و استراتژی های سازگاری آنها در مراتع نیمه بیابانی جنوب شرق اصفهان

کنار آمدن با تغییرات اقلیمی، بخشی از شیوه رویارویی با این پدیده است. این امر، منوط به درک تغییرات اقلیمی و میزان انطباق پذیری با آن می باشد.

پژوهش، با هدف سنجش میزان درک عشایر از تغییرات اقلیمی و راهبردهای سازگاری آنها در مواجهه با تغییرات اقلیمی، انجام شد.روش پژوهش: پژوهش، توصیفی بوده و ابزار جمع آوری اطلاعات، پرسشنامه بود که گویه های آن بر اساس مصاحبه ، به دست آمد.

درک عشایر از اثرات تغییر اقلیم، یکسان نمی باشد. از نظر آنها، تغییر اقلیم، مشهودترین تاثیر را در پوشش گیاهی داشته است. اولویت استراتژی های سازگاری نیز در مواجهه با تغییرات اقلیمی، متفاوت است. بین درک اثرات تغییر اقلیم با میزان سازگاری و انطباق پذیری در مواجهه با تغییرات اقلیمی، رابطه مثبت مشاهده شد. عشایری که درک بیشتری از اثرات تغییر اقلیم داشتند، از استراتژی های مدیریت دام جهت سازگاری در مواجهه با آن، استفاده کرده اند. سن و سابقه دامداری، با میزان درک از اثرات تغییر اقلیم، رابطه مثبت داشت. رابطه منفی و معنی داری نیز بین تعداد دام و میزان سازگاری، مشاهده شد.

درک عشایر از تغییر اقلیم و تاثیرات آن بر اکولوژی محیط، نقطه شروع مهمی در مقابله با اثرات منفی تغییرات اقلیمی و انتخاب راهبردهای مناسب برای سازگاری یا مقابله با آن است. به طوری که انتخاب روش های سازگاری مناسب توسط عشایر، آسیب پذیری تغییرات اقلیمی بر وضعیت دام و مراتع را کاهش می دهد.