اثر دو نوع تمرین (تداومی و تناوبی) و داروی آترواستاتین بر بیان ژن های VEGF و MMP2 بافت آئورت موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی مدل دیابتی

نشان داده شده است که حدود 80 درصد مرگ و میر در بیماران دیابتی ناشی از اختلالات قلبی عروقی است که به آن بیماری قلبی دیابتی گفته می شود، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر دو نوع تمرین (تداومی و تناوبی) و داروی آترواستاتین بر بیان ژن های VEGF و MMP2 بافت آیورت موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی مدل دیابتی بود. 40 سر موش سفید بزرگ آزمایشگاهی نر، که در 8 گروه به صورت تصادفی تقسیم بندی شدند: شامل 1) کنترل، 2) دیابتی، 3) دیابتی+ تداومی، 4) دیابتی+ تناوبی، 5) آترواستاتین، 6) تداومی+ آترواستاتین، 7) تناوبی+ آترواستاتین و 8) سالین. موش های سفید بزرگ آزمایشگاهی دو نوع تمرین تداومی و تناوبی را 5 روز در هفته و به مدت 8 هفته اجرا کردند. آترواستاتین به صورت روزانه با دوز 20 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن به صورت درون صفاقی به آنان تزریق شد. به منظور تعیین معنادار بودن تفاوت بین گروه ها از تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. سطوح MMP2 گروه دیابت در سطح معناداری 05/0 نسبت به گروه کنترل افزایش معنا دار، و گروه های مکمل، تناوبی، تناوبی-مکمل و تداومی-مکمل نسبت به گروه دیابت کاهش معناداری یافت. سطوح VEGF گروه دیابت نسبت به گروه کنترل افزایش معنادار و گروه تناوبی-مکمل نسبت به گروه دیابت کاهش معنادار یافت. این احتمال وجود دارد که تمرین تناوبی در ترکیب با آترواستاتین بتواند از طریق کاهش ژن های VEGF و MMP2 بافت آیورت و بهبود آنژیوژنز که در اثر القای دیابت مختل شده بود، دارای اثر حفاظتی بر آیورت باشد.