چشم اندازی بر بیو راکتورهای غشایی جهت تصفیه آب و پساب، رسوب گیری غشایی و راهکار پیشگیری از آن

بیوراکتورهای غشائی (MBRs) طی سال های اخیر به عنوان سیستم های پیشرفته تصفیه پساب کاربرد گسترده ای داشته اند. البته مشکل رسوب گیری در این سیستم ها باعث کاهش توان رقابتی آنها گردیده است. به طورکلی رسوب گیری در غشاءهای آبگریز بیشتر از غشاءهای آبدوست رخ می دهد که این امر به دلیل تعاملات آبگریز بین مواد محلول، سلول های میکروبی و مواد غشائی است. همچنین رسوب گیری غشائی می تواند به دلیل جذب گونه های آلی، رسوب کردن گونه های معدنی کم محلول و چسبیدن سلول های میکروبی برروی سطح غشاء باشد. یکی از روش های اصلاح سطح غشاء، آماده سازی با پلاسمای CO2 است. به نظر می رسد که سایز منفذ و تخلخل غشاء بعد از آماده سازی با پلاسما افزایش و در صورتی که زمان آماده سازی طولانی شود، کاهش می یابد. روش دیگر تثبیت نانوذرات TiO2 برروی/توی غشاء است. TiO2 نشسته برروی غشاء تاثیر بیشتری بر کاهش رسوب گیری در مقایسه با TiO2 محبوس در غشاء دارد که این امر به دلیل ازدیاد نانوذرات جای گرفته برروی غشاء است. صرفنظر از نوع ماده پلیمری رسوب گیری غشائی با تثبیت نانوذرات TiO2 کاهش می یابد. در نتیجه غشاءهای که در آنها تثبیت TiO2 صورت گرفته است، انتخابی ساده و موثر برای کاهش رسوب گیری در بیوراکتورهای غشائی هستند.