تاثیر آموزش به روش اجوکر بر میزان دانش و عملکرد احیای نوزاد در دانشجویان کارشناسی مامایی: مطالعه نیمه تجربی قبل و بعد از مداخله

آموزش احیای نوزاد، از آموزش های اصلی برای افرادی است که مسئول مراقبت از تولد نوزاد هستند، بنابراین نحوه اجرا و انتخاب الگوی مناسب برای این آموزش بسیار مهم است. لذا استفاده از رویکردهای نوآورانه در آموزش احیاء که منجر به بهبود و حفظ دانش و مهارت فراگیران شود، حائز اهمیت است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش به روش اجوکر، بر میزان دانش و عملکرد احیای نوزاد در دانشجویان کارشناسی مامایی انجام شد.

این مطالعه نیمه تجربی قبل و بعد از مداخله در سال 1401 بر روی 30 نفر از دانشجویان کارشناسی مامایی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی کردستان انجام گرفت. آموزش به روش اجوکر با استفاده از آموزش تئوری و برگزاری کارگاه یک روزه انجام شد. بررسی سطح دانش و عملکرد دانشجویان با استفاده از چک لیست و پرسشنامه محقق ساخته پس از تایید روایی و پایایی قبل، بلافاصله و 2 هفته پس از آموزش عملی انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار STATA (نسخه 12) و آزمون های آماری تی مستقل و تحلیل واریانس با اندازه های تکراری انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد.

نمره دانش احیای نوزادان در دانشجویان بلافاصله و 2 هفته پس از آموزش به طور معناداری در مقایسه با قبل از آموزش افزایش یافت (001/0=p). نمره عملکرد بلافاصله و 2 هفته پس از آموزش به طور معناداری در مقایسه با قبل از آموزش افزایش یافت. بر اساس نتایج آزمون های آماری، بین نمرات دانش و عملکرد در سه مرحله اختلاف آماری معناداری وجود داشت (001/0=p).

روش اجوکر در ارتقاء میزان دانش و عملکرد احیای نوزاد دانشجویان مامایی موثر است، لذا طراحی و استفاده از این روش برای آموزش سایر مهارت های بالینی در دانشجویان مامایی توصیه می گردد.