بررسی رابطه عدم تحمل بلاتکلیفی با خودجرحی غیرخودکشی گرا در دختران نوجوان

پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه عدم تحمل بلاتکلیفی و خودجرحی غیر خودکشی گرا دختران نوجوان انجام شد.

جامعه آماری این پژوهش را  کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهر شوش تشکیل دادند. حجم جامعه آماری 2270 نفر برآورد شد.  با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای، تعداد 380 دانش آموز دختر برای انجام این پژوهش انتخاب شد. این دانش آموزان در طیف سنی 15 تا 18سال قرار داشتند و در سال تحصیلی 1402-1401 در دوره دوم متوسطه در شهر شوش مشغول به تحصیل بودند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه خودجرحی عمدی (DSHI) گراتز (2001) و مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی (IUS) فریستون و همکاران (1994) استفاده شد. داده های آماری از طریق روش همبستگی و رگرسیون همزمان مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج به دست آمده نشان داد که بین خودجرحی دختران نوجوان با عدم تحمل بلاتکلیفی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. به عبارت دیگر هرقدر میزان عدم تحمل بلاتکلیفی در دختران نوجوان بالاتر باشد به همان نسبت اقدام به خودجرحی بیشتر می شود. عدم تحمل بلاتکلیفی ، 3/10 درصد از واریانس متغیر میزان خودجرحی را پیش بینی می کند.

بنابراین از نتایج این پژوهش می توان درآموزش، پیشگیری و مداخله در اختیار متخصصان حوزه سلامت روان و آموزش پرورش استفاده کرد تا به واسطه آن ریسک خودجرحی و خودکشی در بین نوجوانان کاهش یابد.