هویت و خیر از نظر چارلز تیلور

چارلز تیلور جایگاه ویژه ای در میان فلاسفه معاصر دارد. دغدغه او، هویت انسان مدرن و فقدان معنا ست. تیلور فلسفه اخلاق مدرن را واجد ارزش های قوی برای هویت انسان نمی داند. به عقیده او، در دوره مدرن، دیدگاه طبیعت گرایانه حاکم شده است و از بین رفتن معنا در زندگی بشر، محصول آن است؛ فردگرایی و عقل ابزاری هم، از تبعات چنین دیدگاهی است. تیلور با بررسی سیری تاریخی، بر آن است فردگرایی، آرمان اصالت را شکل می دهد و به نسبی گرایی می انجامد. به زعم او، هویت شخص، همان فهم اوست از اینکه کیست و خصوصیاتی است که از او یک انسان متمایز می سازد. همچنین، آنچه هویت ما را شکل می دهد، ویژگی گفتگویی و اجتماعی ماست؛ مفاهیمی مانند خیر نیز، در گفتگو و تعامل با دیگران شکل می گیرد. یکی از دغدغه های تیلور، بازگرداندن معنا به زندگی انسان است؛ به این منظور، او از چارچوب هایی نام می برد که معنا را به زندگی انسان باز می گرداند. اینکه آیا می توان با توجه به بنیادهای تفکر تیلور، میان هویت و خیر نسبت برقرار کرد، از موضوعات مطرح در این مقاله است. نقد اساسی به تیلور این است که شان گفتگویی مورد ادعای تیلور با آنچه او خیر می نامد همخوانی ندارد. به عبارت دیگر نمی توان هم به دیدگاه دیدگاه تیلور درباره شکل گیری هویت قایل بود و هم از شهودهای اخلاقی یکسان سخن گفت.