اثرات نانوپلاستیک پلی استایرن بر شاخص های بافت شناسی کبد و شاخص های رشد و بقاء ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss)

علی رغم توسعه استفاده از نانوپلاستیک پلی استایرن در حوزه های مختلف نانوفناوری، محیط زیست و صنایع و با وجود احتمال راهیابی آن ها به بوم سازگان های آبی، اطلاعات موجود در ارتباط با نانوبوم سم شناسی آن در آبزیان هنوز بسیار محدود است. در تحقیق حاضر، به منظور سمیت سنجی، نانوپلاستیک پلی استایرن NPsPS از راه جیره غذایی، در چهار تیمار با غلظت های 0 (شاهد)، 1/1، 10 و 100 میلی گرم در هر کیلو غذا، به بدن بچه ماهیان قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss)، در یک تیمار مزمن 28 روزه و پس از گذشت یک هفته دوره سازگاری، در سه تکرار (در هر تکرار از هر غلظت، 15 عدد بچه ماهی)، منتقل شد. نمونه گیری از ماهیان بسته به آزمون هدف، 24 ساعت پس از قطع غذا صورت پذیرفت. نتایج نشان دادند که در بالاترین غلظت تغذیه با نانوپلاستیک پلی استایرن، نرخ بقا (SR) کاهش معنی داری نسبت به سایر تیمارها داشت (0/05>P) ولی سایر شاخص های رشد تفاوت آماری معنی داری نشان ندادند (0/05<P). از منظر آسیب شناسی بافتی نانوپلاستیک پلی استایرن در بافت کبد در تیمار 3 و 4، ماهیان قزل آلای رنگین کمان جراحاتی نظیر، واکوئولاسیون، نکروز، اتساع سینوزوئیدی و هسته پیکنوتیک مشاهده گردید. براساس نتایج به دست آمده، اثرات منفی رهایش نانوپلاستیک پلی استایرن بر سلامت و ایمنی در سطح سلولی در بافت شناسی کبد در نمونه آبزی مورد مطالعه مشاهده شد. به صورت کلی این مطالعه نشان داد، ورود ذرات نانوپلاستیک از طریق لوله گوارش باعث تغییر در پارامتر های بافت شناسی کبد می شود. با این وجود مطالعات جامع تری در این زمینه مورد نیاز است.