بررسی اثرات دوره های گرسنگی کوتاه مدت و تغذیه مجدد بر برخی شاخص های رشد و ساختار بافت کبد و روده در بچه تاسماهیان ایرانی (Acipenser persicus Borodin, 1897)

در حال حاضر، به کارگیری استراتژی های مختلف تغذیه و محدودیت های غذایی به موضوعی مهم در مدیریت پرورش آبزیان تبدیل شده است. از این رو بررسی حاضر با هدف تعیین اثرات دوره های گرسنگی کوتاه مدت بر بافت و ساختار کبد و روده بچه تاسماهیان ایرانی (Acipenser persicus) انجام گرفت. 120 بچه تاس ماهی با میانگین وزنی 10/05±145/50 گرم در مخازن مجزا تحت چهار تیمار شاهد (غذادهی در کل دوره)؛ SRF1 (چهار دوره متناوب گرسنگی دو روزه و غذادهی هشت روزه پس از هر دوره گرسنگی)؛ SRF2 (دو دوره متناوب گرسنگی چهار روزه و غذادهی 16 روزه پس از هر گرسنگی) و SRF3 (یک دوره گرسنگی هشت روزه و غذادهی 32 روزه پس از آن) مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج نشان داد که عملکرد رشد بچه تاس ماهیان می تواند به طور چشمگیری تحت تاثیر استراتژی های مختلف تغذیه ای قرار گیرد، به طوری که در تیمارهای گرسنگی روند کاهشی در شاخص کبدی و شاخص دستگاه گوارش بچه تاس ماهیان ایرانی قابل مشاهد بوده و  کم ترین میزان بازماندگی در طی تیمار SRF3 رخ داد. هم چنین در ماهیان تحت تیمار SRF3 افزایش قابل توجه ضخامت لایه های لامینا پروپریا و زیر مخاط بافت روده به همراه کاهش حجم گلیکوژن و واکوئل های چربی بافت کبد به وضوح قابل مشاهده هستند. به طورکلی، می توان گفت که بچه تاس ماهیان ایرانی پس از چهار دوره متناوب گرسنگی دو روزه و غذادهی هشت روزه پس از هر دوره بدون تاثیر منفی بر عملکرد رشد و بدون هیچ گونه تغییرات بافتی در کبد و روده، قادر به بازیابی ظرفیت تغذیه ای خود و بازگشت به شرایط اولیه هستند.