رابطه علی شرم بیرونی، خودانتقادی و ترس از شفقت به خود با خودجرحی در میان دانشجویان: نقش میانجی گر افسردگی و درگیری عاطفی خانواده

هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه علی شرم بیرونی، خودانتقادی و ترس از شفقت به خود با رفتار خودجرحی با میانجی گری افسردگی و درگیری عاطفی خانواده در دانشجویان بود. جامعه آماری کلیه دانشجویان کارشناسی دانشگاه شهید چمران اهواز، ورودی 1399-1398 بودند. با نمونه گیری در دسترس، نمونه ای به حجم 258 نفر به منظور بررسی فرضیه ها انتخاب شد. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه خود آسیبی عمدی گراتز (DSHI)، مقیاس شرم بیرونی گروس و همکاران (ESS)، مقیاس سطوح خودانتقادی تامسون و زوروف (LSCS)، مقیاس ترس از شفقت به خود گیلبرت و همکاران (FSCS)، پرسشنامه افسردگی بک (BDI) و مقیاس انتقاد و درگیری عاطفی خانواده شیلدس و همکاران (FEICS) استفاده شد. ارزیابی الگوی پیشنهادی به روش الگویابی معادلات ساختاری در نرم افزار AMOS-24 انجام گرفت. نتایج نشان داد الگوی نهایی از برازش مطلوبی برخوردار است. همچنین مطابق یافته ها، اثرات مستقیم شرم بیرونی، خودانتقادی و ترس از شفقت به خود بر افسردگی و درگیری عاطفی خانواده معنادار بود (0.05>p). همچنین افسردگی و درگیری عاطفی خانواده، اثرات مثبت مستقیمی بر خودجرحی دارند. نتایج بوت استراپ نشان داد افسردگی و درگیری عاطفی خانواده میانجی گر رابطه شرم بیرونی، خودانتقادی و ترس از شفقت به خود با خودجرحی هستند (0.05>p). با توجه به یافته ها، اثرات غیرمستقیم شرم بیرونی، خودانتقادی و ترس از شفقت به خود بر خودجرحی از طریق نقش میانجی گر افسردگی و درگیری عاطفی خانواده تایید شد، می توان نتیجه گرفت که متغیرهای پیش بین به صورت غیرمستقیم بر رفتار خودجرحی دانشجویان تاثیر گذاشته اند.