نقش واسطه ای تاب آوری و رفتارهای سلامت در رابطه هوش هیجانی و سازگاری اجتماعی

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش واسطه ای تاب آوری و رفتارهای سلامت در رابطه هوش هیجانی و سازگاری اجتماعی در دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی بود. روش پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانشجویان دختر و پسر دانشکده های دانشگاه شهید بهشتی شهر تهران در نیمسال اول سال تحصیلی 1398-1397 بود که به تعداد 400 دانشجو شامل 222 دختر و 178 پسر به روش نمونه گیری دردسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای اندازه گیری متغیرهای پژوهش، از ابزارهای سنجش شامل پرسشنامه تاب آوری (CD-RISC) نسخه تجدیدنظرشده دوم، پرسشنامه نیمرخ سبک زندگی ارتقادهنده سلامت (HPLP-II)، پرسشنامه هوش هیجانی (EISS) و پرسشنامه سازگاری اجتماعی (BAI) استفاده شد و آزمودنی ها با زمان پیش بینی شده به پرسشنامه ها پاسخ دادند. داده ها به روش مدل یابی معادلات ساختاری با ترکیب روش های تحلیل مسیر و تحلیل عاملی تاییدی به کمک نرم افزارهای AMOS-20 و SPSS-24 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد مدل مفروض اصلاح شده میانجی گری نسبی تاب آوری روان شناختی و رفتارهای سبک زندگی سلامت محور در رابطه بین هوش هیجانی با سازگاری اجتماعی با داده ها برازش مطلوبی دارد؛ بنابراین می توان نتیجه گرفت تلاش های آموزشی مداخله ای، مانند برنامه آموزش تاب آوری، به علت نقش واسطه ای تاب آوری می تواند بر رابطه بین هوش هیجانی و سازگاری اجتماعی تاثیر مثبت بگذارد.