ارتباط ترس از سقوط با انزوای اجتماعی و احساس تنهایی در سالمندان دیابتی مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهرستان فریدونکنار در سال 1402

ترس از سقوط به عنوان یک عامل مهم در کاهش فعالیت های روزمره زندگی سالمندان مبتلا به دیابت قلمداد می شود، به نظر می رسد که ترس از سقوط می تواند از طریق ایجاد محدودیت های عملکردی و کاهش فعالیت های اجتماعی سالمندان نقش تعیین کننده ای در ایجاد حس تنهایی و انزوای اجتماعی در سالمندان مبتلا به دیابت داشته باشد. لذا با توجه به این که تاکنون رابطه مستقیم ترس از سقوط با انزوای اجتماعی و احساس تنهایی در سالمندان دیابتی مورد بررسی قرار نگرفته است، مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط ترس از سقوط با انزوای اجتماعی و احساس تنهایی در سالمندان دیابتی مراجعه کننده به مراکز بهداشتی شهرستان فریدونکنار در سال 1402، انجام پذیرفت.

پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی- تحلیلی، بود که به صورت مقطعی روی سالمندان مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به مراکز بهداشتی درمانی شهرستان فریدونکنار در سال 1402، انجام گرفت. در این مطالعه، 398 سالمند مبتلا به دیابت شرکت داشتند که به شیوه ی تصادفی ساده انتخاب شده بودند. ابزارهای پژوهش شامل فرم اطلاعات جمعیت شناختی، مقیاس بین المللی کارآمدی سقوط در سالمندان، مقیاس احساس تنهایی عاطفی و اجتماعی بزرگسالان و پرسشنامه انزوای اجتماعی مدرسی یزدی بودند. تجزیه تحلیل داده ها با استفاده از روش های آمار توصیفی و آمار تحلیلی نظیر آنالیزواریانس یک طرفه، تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه در نرم افزار SPSS21 انجام شد.

میانگین و انحراف معیار سنی شرکت کنندگان، 6/28±68/67سال بود که بیش از نیمی از آن ها زن (66/8 درصد) بودند. میانگین و انحراف معیار نمرات ترس از زمین خوردن، انزوای اجتماعی، احساس تنهایی در سالمندان به ترتیب 11/60±51/53، 30/6±66/48، 2/96±64/53 به دست آمد. 94/7 درصد سالمندان، نگرانی شدیدی در مورد زمین خوردن داشتند. بین ترس از زمین خوردن با احساس تنهایی (0/389=r، 0/001=P) و انزوای اجتماعی (0/156=r، 0/002=P) ارتباط مثبت و معنی داری وجود داشت. در نتایج تحلیل مدل چند متغیره نیز به ازای هر یک واحد نمره ترس از زمین خوردن، 0/1 واحد نمره انزوای اجتماعی در سالمندان مبتلا به دیابت افزایش یافته بود (0/05≥P).

نتایج مطالعه حاضر نشان داد که بین ترس از زمین خوردن و انزوای اجتماعی و احساس تنهایی، رابطه معنی داری وجود دارد و هر چه سالمندان ترس بیش تری از زمین خوردن داشته باشند، احساس تنهایی و انزوای اجتماعی در آن ها بیش تر خواهد بود. با توجه به این که ارتقای سلامت در سالمندان، مستلزم ارتقای سبک زندگی بهداشتی و کنترل و مدیریت عوامل روانشناختی از جمله احساس تنهایی و انزوای اجتماعی است و شناخت عوامل مرتبط با آن ها از ارکان مهم مداخلات در گروه های مورد هدف در مفهوم کلیدی «سالمندی سالم و موفق» تلقی می شود، برنامه ریزی موثر در این حوزه نیازمند شناخت و آگاهی کامل از میزان ترس از سقوط در سالمندان و مرتفع کردن عواملی است که احتمالا می تواند با آن مرتبط باشند. از این جهت ضروری است که راهکارهای مداخله ای مناسب برای کاهش ترس از سقوط و افزایش احساس امنیت در سالمندان دیابتی اتخاذ شود تا مشارکت و حضور اجتماعی آنان بهبود یابد.