تاملی در غایت تربیت اسلامی در هم افزایی دین و تکنولوژی

دین و تکنولوژی از پدیده های فراگیر در حیات انسانی بوده و تعامل آن‏ها صورت‏ های مختلفی دارد. هدف از انجام این پژوهش، صورت بندی انواع هم افزایی‏ های دین و تکنولوژی (سطحی، نادرست و ناقص) و به ‏دست‏ دادن رویکرد مطلوب و مسئولانه به این رابطه ازمنظر انسان تکنولوژیک و انسان دین‏دار بود. با توجه به اینکه هدف دین، تربیت آدمی و عالی ترین هدف تربیت دینی، وصول به قرب به مثابه واقعیتی تکوینی است، در این پژوهش، تاثیر انواع هم افزایی دین و تکنولوژی بر میزان وصول به این هدف تبیین و تحلیل شد. به منظور انجام‏ تحقیق حاضر از روش توصیفی- تحلیلی استفاده شد. یافته های پژوهش حاضر نشان داد اگرچه انتفاع دین و تکنولوژی از یکدیگر، از جهات متکثری ممکن است، اشتراک در تعالی طلبی منجر به شکل‏ گیری وجوهی تازه از هم افزایی آن‏ها شده است. در این پژوهش، نوع مواجهه انسان دین‏دار با تکنولوژی و انسان تکنولوژیک با دین ترسیم و واکاوی شد و با توجه به موقعیت کانونی مفهوم قرب در تربیت اسلامی، تاملات روبنایی و زیربنایی رابطه دین و تکنولوژی برای متولیان تربیتی که توامان به رشد دینی و هوشمندسازی مراکز و محتوای تربیتی اهتمام می‏ ورزند، برجسته شد. نتایج پژوهش نشان داد چهره فی نفسه تکنولوژی و وجوهی از آن که درخدمت نیازهای اصیل بشرند، آگاهانه یا ناآگاهانه به قرب می انجامد؛ اما آنجا که تکنولوژی درخدمت سیاست ها و رویه های منفعت طلبانه بشری قرار می گیرد، وجهه مخرب و نامطلوب پیدا می کند.