تغییرات فضایی پهنه های فقر در شهر تویسرکان

شناخت پهنه های فقر در هر شهری و ارائه راهبردها و راهکارهای مناسب برای بهبود شرایط و برنامه ریزی برای دسترسی شهروندان به خدمات اساسی از اقدامات ضروری برای کاهش فقر می باشد. پژوهش حاضر با هدف شناسایی بلوک های فقیرنشین و تغییرات فضایی آنها در یک دوره 5 ساله (1390-1395) درشهر تویسرکان انجام شده است. این پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش توصیفی- تحلیلی می باشد. روش گردآوری داده ها برای مبانی نظری به صورت اسنادی، کتابخانه ای و داده های خام پژوهش درهردو دوره از مرکز آمار ایران استخراج شده است. برای کاهش تعداد شاخص های موثر در فقرشهری و تشکیل ساختار جدید برای آنها از روش تحلیل عاملی اکتشافی و برای انجام تحلیل فضایی از روش لکه های داغ و خودهمبستگی فضایی موران استفاده شده است. طبق نتایج، کانون اصلی پهنه فقر در سال 1390، درمرکز شهر بوده، اما در سال 95 این پهنه در نواحی شمال، شمال غرب و اطراف ناحیه مرکزی تشکیل خوشه داده است. یافته ها نشان می دهد که پهنه فقر در سال 1390 در حدود 37/6 درصد مساحت و 40/47 درصد جمعیت را شامل می شد که این مقدار با افزایش در سال 1395 به 54/58 درصد مساحت و 68/32 درصد جمعیت شهر رسیده است. شاخص موران نیز نشان داده، خودهمبستگی فضایی فقر در سال 95 اندکی بیشتر از سال 90 بوده و الگوی نهایی هر دو دوره خوشه ای بوده است. در مجموع نتایج نشان می دهد تغییرات فضایی شهر تویسرکان به سمت فقیر شدن بیشتر است.