تحلیل ویژگی های تربیت اخلاقی از دیدگاه ارسطو و امام محمد غزالی

در این پژوهش به بررسی دیدگاه دو تن از بزرگ ترین نظریه پردازان تربیت اخلاقی پرداخته شده است. لذا هدف پژوهش حاضر به تحلیل ویژگی های تربیت اخلاقی از دیدگاه ارسطو و امام محمد غزالی بوده و بر آن است که علاوه بر تعیین اشتراک و اختلاف دیدگاه این دو، دلایل اشتراک (احتمال تاثیرپذیری یا پای بندی به اصول و مبانی مشترک) و اختلاف (تفاوت رویکرد) را تحلیل کند. این تحقیق به روش توصیفی - تحلیلی بر مبنای مطالعات کتابخانه ای انجام شده است. ارسطو سعادت را به عنوان غایت نهایی همه انسان ها می داند. او معتقد است که سعادت، دنیوی است به همین خاطر برای پیدا کردن سعادت شیوه های زندگی انسان را موردبررسی قرار می دهد و به این نتیجه می رسد که زندگی وقف نظر و تامل دربردارنده سعادت است؛ زیرا خدایان که از عالی ترین سعادت برخوردارند، دارای چنین زندگانی هستند. به نظر او انسان با کسب فضایل عقلی و اخلاقی که مختص اوست، می تواند به این سعادت برسد و خیرات بیرونی مانند ثروت و دوست در فراهم کردن زمینه لازم برای دسترسی به سعادت نقش اساسی دارند. غزالی هم مانند ارسطو در کتب اخلاقی خود از سعادت انسانی بحث می کند؛ اما برخلاف ارسطو سعادت را اخروی می داند؛ زیرا سعادت به عنوان خیر اعلا، مربوط به بهترین جزء وجود ما (نفس) است و این جزء متعلق به این دنیا نیست بلکه جایگاه اصلی او عالم اخروی است و نفس زمانی به این سعادت می رسد که عالم دنیوی را ترک کند. سعادت به نظر غزالی دومرتبه دارد: مرتبه اول رسیدن به بهشت است و مرتبه دوم که بالاترین درجه