بازتعریف روابط راهبردی ایران با قدرت های نوظهور در نظم جدید اقتصاد بین الملل: مطالعه موردی روابط دوجانبه با چین

برخورداری از قابلیت های متناسب با نظم در حال تغییر بین المللی یکی از الزامات اساسی برای ایفای نقش در سطح جهانی است. جمهوری اسلامی ایران در فرآیند پرشتاب تحول در نظم اقتصادی جهان نیازمند گذار اساسی از ساختار اقتصادی آسیب پذیر منبع محور (نفت) به الگوی اقتصادی ساخت محور (تولید صنعتی) است. چین به عنوان یکی از قدرت های نوظهور موثر در شکل گیری نظم جدید اقتصادی ظرفیت مهمی در نقش آفرینی جدید  ایران در سطح منطقه ای و بین المللی دارد ولی در عمل نه تنها روابط دوجانبه تهران و پکن از سطح دور زدن تحریم ها در زمینه فروش نفت و فرآورده ها فراتر نرفته است بلکه رقبای منطقه ای ایران از جمله پاکستان، عربستان، امارات و ترکیه سطح روابط عمیق تری را با چین پایه گذاری کرده اند. هدف از این پژوهش پاسخ به این مسئله است که چگونه می توان روابط راهبردی با چین را متناسب با ویژگی های نظم نوین اقتصادی جهان باز تعریف کرد. یافته های این پژوهش نشان می دهد مهم ترین دغدغه ای که می تواند موجب پیوند راهبردی ایران و چین در آینده شود، همپوشانی بین نیاز چین به استمرار رشد اقتصادی و شکل دهی به زنجیره ارزش جدید و چشم انداز ایران برای تبدیل شدن به کارخانه منطقه غرب آسیا است. درواقع، ایران می تواند با یک طراحی جدید بخش مهمی از استراتژی توسعه صنعتی و برنامه تحول فناورانه خود را در قالب همکاری مشترک شرکت های ایرانی و چینی حول مسیر عبوری ابتکار کمربند راه از ایران تعریف نماید و با یادگیری و انتقال تجربه و فناوری از چین در یک بازه زمانی 5 تا 10 ساله به اصلی ترین تولیدکننده صنایع کارخانه ای در منطقه تبدیل شود.