اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر فرسودگی شغلی، فرسودگی زناشویی و تاب آوری خانواده پرستاران در زمان شیوع کووید-19

با توجه به اهمیت شغل پرستاری که حلقه اتصال بین سازمان بهداشت و درمان کشور و بیماران است، اغلب پژوهش های اخیر، درصدد بررسی مشکلات شغلی و خانوادگی پرستاران بوده و پژوهش های کمتری به مداخله و رویکردهای درمانی در این خصوص پرداخته اند. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر فرسودگی شغلی، فرسودگی زناشویی و تاب آوری خانواده پرستاران متاهل انجام گرفته است. روش پژوهش آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون-پیگیری بود. جامعه آماری همه پرستاران یکی از بیمارستان های تهران در سال 1399-1401 در دوران شیوع کرونا بود. نمونه شامل 24 پرستار (12 نفر گروه آزمایش و 12 نفر گروه کنترل) بودند که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. پرسشنامه های مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش (1981)، فرسودگی زناشویی پاینز (1996) و تاب آوری خانواده سیکسبی (2005) بود. داده ها با آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی تحلیل شدند. نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد منجر به کاهش معنادار (01/0>P) فرسودگی شغلی، فرسودگی زناشویی و افزایش معنادار تاب آوری خانواده در پرستاران متاهل شده است (01/0>P). همچنین در مراحل پیگیری، اثر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر فرسودگی شغلی حفظ شده است (01/0>P). از مهم ترین کاربردهای مبتنی بر یافته های به دست آمده در این مطالعه می توان به این نکته اشاره کرد که با تمرکز بر فرآیندهای پذیرش و تمرکز ذهنی می توان به کاهش فرسودگی شغلی و زناشویی پرستاران کمک کرد. برهمین اساس، پیشنهاد می شود سیاست گذاران حوزه بهداشت و درمان نسبت به این رویکرد درمانی در تصمیم گیری های خود توجه داشته باشند.