بررسی تاثیر آموزش خودنظارتی توجه بر افزایش میزان توجه و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دارای مشکلات یادگیری با روش تک آزمودنی

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش خودنظارتی توجه بر افزایش میزان توجه و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان دارای مشکلات یادگیری (ریاضی) است. روش پژوهش، از نوع تک آزمودنی (چند خط پایه) همراه با مداخله و پیگیری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر پایه چهارم ابتدایی با مشکلات ریاضی مدرسه عادی ابتدایی از منطقه 20 تهران که به صورت نمونه گیری هدفمند تعداد 4 دانش آموز پسر با توجه به معیارهای ورود به پژوهش، انتخاب شدند. ابزار این پژوهش شاخص های اختلال نقص توجه جردن (JADDI)، نسخه پنجم مقیاس هوشی استانفورد- بینه (SB-5) و آزمون معلم ساخته برای ارزشیابی درس ریاضی آزمودنی ها بود. این مطالعه در سه مرحله پایه، مداخله و پیگیری انجام شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل دیداری و محاسبه شاخص های اثربخشی PND و SMD برای میانگین تفاوت های استاندارد استفاده گردید. مقایسه نتایج سه مرحله نشان داد که آموزش خودنظارتی توجه، میزان توجه هر چهار آزمودنی را افزایش داده است و موجب پیشرفت تحصیلی آنان شده است. با توجه به یافته های پژوهش می توان نتیجه گرفت که از روش آموزش خودنظارتی توجه در راستای افزایش میزان توجه و همچنین پیشرفت تحصیلی دانش آموزان با مشکلات یادگیری به خصوص مشکلات ریاضی بهره برد.