اثربخشی درمان تعامل والد- کودک بر اساس رویکرد آیبرگ بر اضطراب و مهارت های اجتماعی کودکان با ناتوانی هوشی و رشدی

هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی درمان تعامل والد-کودک بر اساس رویکرد آیبرگ بر اضطراب و مهارتهای اجتماعی کودکان با ناتوانی هوشی و رشدی بود. روش این مطالعه از نوع تک آزمودنی، در سه مرحله خط پایه، مداخله و پیگیری صورت گرفت. جامعه آماری شامل مادران دارای کودک با ناتوانی هوشی و رشدی و فرزندان آنها در شهر اصفهان بود که از میان آنها، سه نفر به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند. قبل اجرای مداخله، شرکت کنندگان در 3مرتبه با استفاده از مقیاس اضطراب کودکان پیش ازدبستان اسپنس(PAS) و پرسشنامه مهارتهای اجتماعی ماتسون(MESSY) موردارزیابی قرار گرفتند. سپس، برنامه درمانی تعامل والد-کودک بر اساس رویکرد آیبرگ در 15 جلسه 45 دقیقه ای برای مادران و فرزندان آنان اجرا شد و در طول جلسات، 6 مرتبه با استفاده از ابزارهای مذکور موردارزیابی قرار گرفتند. همچنین، پس از پایان جلسه، جهت بررسی ماندگاری تاثیر مداخله، 2مرتبه دیگر موردارزیابی قرار گرفتند. در نهایت، داده ها با استفاده از روش تحلیل دیداری و اندازه اثر مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت. یافته های به دست آمده نشان داد که اضطراب هر سه آزمودنی نسبت به خط پایه کاهش و مهارتهای اجتماعی آن ها نسبت به خط پایه افزایش داشته است؛ به طوریکه اندازه اثر متغیر اضطراب برای آزمودنی اول تا سوم به ترتیب 62/1، 41/1 و 63/1 گزارش شد. در متغیر مهارت های اجتماعی نیز، اندازه اثر به ترتیب برابر با 11/1، 47/1 و 58/0 گزارش گردید. بنابراین، نتایج نشان داد که می توان از درمان تعامل والد-کودک بر اساس رویکرد آیبرگ جهت بهبود اضطراب و مهارت های اجتماعی کودکان با نا توانی هوشی و رشدی بهره گرفت.