اثر ویتامین های تیامین و ریبوفلاوین روی رشد جمعیت، صفات عملکردی و ذخایر چربی و پروتئین بدن زنبورها در کلنی های زنبورعسل ایرانی (Apis melliefa meda)

نقش ویتامین ها در تغذیه زنبورعسل به ویژه در مواقعی که تغذیه کمکی با شربت شکر یا جایگزین های گرده مطرح می شود، اهمیت دارد. به همین منظور، جهت بررسی تاثیر ویتامین های تیامین، ریبوفلاوین و ترکیب تیامین-ریبوفلاوین روی رشد جمعیت، صفات عملکردی و ذخایر چربی و پروتئین بدن زنبورها در کلنی های زنبورعسل نژاد ایرانی، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و هفت تکرار در بازه زمانی فروردین 1401 تا شهریور 1402 در شرایط اقلیمی استان کردستان انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل: تیمار شاهد (شربت شکر با نسبت یک به یک)، تیمار تیامین با غلظت 1500 پی پی ام به صورت محلول در شربت شکر، تیمار ریبوفلاوین با غلظت 1500 پی پی ام به صورت محلول در شربت شکر، و ترکیب ویتامین های تیامین و ریبوفلاوین با غلظت 1500 پی پی ام به صورت در شربت شکر بودند. صفاتی نظیر جمعیت زنبورهای بالغ و نوزادان، میزان پروتئین و چربی لاشه زنبورها، تولید عسل و مقدار گرده جمع آوری شده در مطالعه حاضر اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که جمعیت زنبورهای بالغ و نوزادان، تولید عسل و میزان جمع آوری گرده در کلنی های تغذیه شده با ویتامین های تیامین و ریبوفلاوین و ترکیب تیامین-ریبوفلاوین به طور معنی داری نسبت به کلنی های شاهد بیشتر بود (05/0>P). همچنین، درصد پروتئین و چربی لاشه زنبورهایی که با ویتامین های تیامین، ریبوفلاوین و ترکیب تیامین-ریبوفلاوین تغذیه شدند نسبت به زنبورهای شاهد بیشتر بود (01/0>P). به طور کلی، می توان نتیجه گرفت که استفاده از ویتامین های تیامین و ریبوفلاوین و ترکیب تیامین-ریبوفلاوین باعث بهبود رشد جمعیت، صفات عملکردی و ذخایر چربی و پروتئین بدن زنبورها و افزایش بازده اقتصادی کلنی های زنبورعسل می شود.