رابطه زبان با زیست انسانی، بر مبنای نظریه زبانی سوسور

زبان از بنیادی ترین ساحت هایی است که می تواند موضوع تفکر انسان قرار گیرد. فلسفه زبان و زبان شناسی با پرسش هایی اساسی مواجهند. اینکه چه رابطه ای میان ذهن و زبان برقرار است، اینکه آیا زبان ابزاری صرف برای مکالمه و مفاهمه است یا قوه ای دارای قدرت تاثیرگذاری بر درک انسان از واقعیت، و اینکه زبان یک جامعه چه تاثیری بر زیست افراد آن دارد، همگی مسائلی هستند که باید مورد پژوهش قرار گیرند. مقاله حاضر بر آنست تا با استفاده از روش توصیفی و تحلیلی، رابطه زبان با زیست انسانی را بر مبنای آراء زبان شناختی سوسور مورد پژوهش قرار دهد. در این مقاله خواهیم دید که می توان زبان را، به عنوان نظامی که واجد قدرت تاثیرگذاری بر اذهان است، به مثابه یکی از عوامل پیشینی شکل گیری اندیشه های کاربران زبانی در نظر آورد و ساختارهای موجود در نظام یک زبان را، نه به عنوان عوامل محدودکننده اندیشه و اراده، بلکه به عنوان اموری مورد خوانش قرار داد که می توان از آن ها به منظور رشد آگاهی و ناخودآگاه فردی و جمعی افراد بهره جست. از این منظر، زبان مطلوب زبانی خواهد بود که مفاهیم و تمایزات معنایی کارآمدی را توسط واژه های خود قاب بندی کرده، موضوعیت بخشیده، و به ذهن کاربر خود منتقل سازد.