اثر پذیرش راهبرد های مقابله با تغییر اقلیم بر کارایی فنی گندمکاران منطقه سیستان

تاثیر منفی و مخرب پدیده تغییر اقلیم بر عملکرد و بهره وری عوامل تولید کشاورزی در بسیاری از مناطق جهان به خصوص در مناطق خشک و نیمه خشک به اثبات رسیده است. در این راستا، اتخاذ راهبرد های نوآورانه برای افزایش انعطاف پذیری و سازگاری کشاورزان به منظور تطبیق با تغییرات اقلیمی گسترش یافته است. بنابراین، آگاهی از میزان اثرگذاری راهبردهای تطبیق با اقلیم بر میزان کارایی و عملکرد زراعین حائز اهمیت است. بر این اساس، در پژوهش حاضر، تاثیر راهبردهای تطبیق با تغییر اقلیم همراه با مصرف نهاده ها و عوامل خارج از کنترل کشاورز برکارایی فنی با استفاده از مدل مرزی تصادفی اصلاح شده درونزا (EMSF) ارزیابی شد. داده ها ازطریق تکمیل 265 پرسشنامه درسال زراعی 1401-1400 و به روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای برای تولیدکنندگان گندم در منطقه سیستان جمع آوری شد. به منظور ساختن شاخص تطبیق از روش تجزیه و تحلیل مولفه اصلی (PCA) استفاده شد. نتایج PCA نشان داد تغییر اندازه زمین (812/0) خاکورزی حفاظتی (797/0) و تغییر تاریخ کشت (619/0) بیشترین بار عاملی و استفاده از آب باران (219/0) و استفاده از کودهای زیستی (327/0) کمترین بار عاملی راهبردهای تطبیق در بین کشاورزان را دارند. دراین مطالعه، میانگین کارایی فنی گندمکاران 82 درصد محاسبه شد. نتایج برآورد مدل نشان داد که مساعدت نهاده های نیروی کار، سموم شیمیایی، کود شیمیایی، آب و ماشین آلات به کارایی تولید گندم از نظر آماری مثبت و معنی دار است و با اجرای راهبردهای تطبیق با اقلیم توسط کشاورزان، میزان ناکارایی فنی کاهش می یابد. همچنین، متغیرهای سطح تحصیلات، تجربه کشاورزی، دسترسی به اطلاعات اقلیمی و دسترسی به اعتبارات در کاهش ناکارایی فنی موثرند.