مبانی حق سلامت در نظام حقوقی ایران در پرتو حقوق شهروندی با تاکید بر تامین نظم و امنیت

برخورداری از حق سلامتی، از حقوق مسلم بشری بوده و جزء شاخص های اصلی جامعه ایده آل به شمار می رود. این حق در عصر کنونی به دلیل وجود برخی از مسائل ازجمله امراض واگیردار، مورد توجه اندیشمندان و بسیاری از حقوقدانان قرار گرفته است. مهمترین هدف مقاله کنونی، بررسی این حق درراستای نظم و امنیت است.

این پژوهش با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی و همچنین روش پیمایشی با انتخاب نمونه تصادفی از طریق پرسش نامه انجام شده است.

در این پژوهش، حق سلامتی در نظام حقوقی در پرتو حقوق شهروندی، جایگاه ویژه ای داشته است. براساس مبانی اصل 43 قانون اساسی و ماده 8 قانون مدیریت خدمات کشوری، حق دسترسی همگان به خدمات بهداشتی و درمانی و حق بیمه و تامین و تضمین حق سلامتی از وظایف دولت است. این حق با مسئله نظم و امنیت، رابطه مستقیمی دارد، به گونه ای که اگر حق سلامتی در جامعه برای شهروندان تامین باشد، امنیت سلامتی و امنیت اجتماعی در جامعه برقرار است.

حق بر سلامت را می توان یکی از حقوق بنیادین شهروندی قلمداد کرد که برای تحقق و استیفای سایر حقوق ضرورت دارد. اصل 43 قانون اساسی، ماده 8 قانون مدیریت خدمات کشوری، حق دسترسی همگان به خدمات بهداشتی و درمانی و حق بیمه، مسئول ارائه خدمات بهداشتی و درمانی است. بنابراین حق بر سلامتی و تضمین آن، از ویژگی های اصلی یک جامعه انسانی مطلوب به شمار می رود که برخورداری از آن سبب مصون ماندن از انواع بیماری های فراگیر و دستیابی به مراقبت های بهداشتی مناسب برای شهروندان می شود تا از این طریق بتوانند در مواقع همه گیری بیماری های مسری، از ظرفیت های موجود که دولت ها ارائه می دهند، برخوردار باشند.