تاثیر مشاوره گروهی مبتنی بر طرحواره درمانی بر کاهش پریشانی روان شناختی نوجوانان طلاق

هدف پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی مشاوره گروهی مبتنی بر طرحواره درمانی بر کاهش پریشانی روان شناختی نوجوانان طلاق بود. از آنجا که از پیامدهای طلاق والدین برای فرزندان اضطراب و افسردگی و استرس است، مشاوره گروهی مبتنی بر طرحواره درمانی از رویکردهایی بود که برای بهبود سلامت روان در این نوجوانان به کار رفت. روش پژوهش، آزمایشی و از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری بود. جامعه آماری شامل کلیه نوجوانان دختر طلاق شهر اصفهان در سال 1400 بود که در بازه سنی 13 تا 15 قرار داشتند. نمونه آماری شامل 30 نوجوان خانواده طلاق بودند که به روش نمونه گیری تصادفی در گروه آزمایشی طرحواره درمانی و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایشی 20 جلسه 90 دقیقه ای تحت مشاوره گروهی مبتنی بر طرحواره درمانی قرار گرفتند و گروه کنترل هیچ مشاوره ای دریافت نکردند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس پریشانی روان شناختی DASS- 21 استفاده شد. داده ها با روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر با استفاده از نرم افزار SPSS-20 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها نشان داد طرحواره درمانی کاهش معناداری در افسردگی، اضطراب و استرس (0/01>p) ایجاد کرده و این نتایج در پیگیری دوماهه ثابت ماند (p<0/01). براساس نتایج، به نظر می رسد در طرحواره درمانی، افراد به نقش طرحواره ها در ایجاد افسردگی و اضطراب و استرس آگاه شدند و به کارگیری تکنیک ها و سبک های مقابله ای مناسب توانست در کاهش مشکلات روان شناختی تاثیر داشته باشد؛ بنابراین پیشنهاد می شود در جهت حل مشکلات خلقی از طرحواره درمانی استفاده شود.