نقش بازآفرینی بافت فرسوده در ارتقای توسعه پایدار شهرها با نگاهی به تجارب کشورها

بازآفرینی شهری به عنوان فرآیندی که به تحولات بافت های شهری پرداخته و از تاریخ و فرهنگ به عنوان منابع الهام استفاده می کند، در سطح جهانی به ویژه از قرن نوزدهم به این سو، شاهد تغییرات و رویکردهای متنوعی بوده است. کشورهای مختلف، با توجه به زمینه های تاریخی، فرهنگی و اقتصادی خود، رویکردهای متفاوتی را برای حفظ و نوسازی بافت های تاریخی به کار گرفته اند. تجربیات کشورهای اروپایی غربی مانند فرانسه و ایتالیا نشان دهنده تاکید بر حفظ هویت تاریخی و ایجاد تعادل میان توسعه مدرن و ارزش های تاریخی است. در این کشورها، قوانین حمایتی و سیاست های بازآفرینی نقش مهمی در مرمت بافت های تاریخی ایفا کرده اند. به ویژه، برنامه های مرمت و نوسازی با هدف حفظ ویژگی های فرهنگی و اجتماعی بافت ها و جذب گردشگر، مورد توجه قرار گرفته است. از سوی دیگر، کشورهای اروپای شرقی و آمریکای شمالی، به ویژه در دوران های مختلف سیاسی و اقتصادی، رویکردهای متفاوتی را برای نوسازی مراکز شهری به کار گرفته اند. در این کشورها، برنامه های نوسازی بزرگ مقیاس، با چالش هایی در حفظ هویت تاریخی و برخورد با مسائل اجتماعی و فرهنگی همراه بوده است. در ایران، تجربه های بازآفرینی شهری نیز به خوبی مشکلات و فرصت های موجود را نشان می دهد. این تجربیات تاکید می کنند که موفقیت در بازآفرینی بافت های تاریخی نیازمند رویکردی جامع و چندبعدی است که شامل اقدامات کالبدی، اجتماعی، فرهنگی و آموزشی باشد. تحلیل این تجربیات نشان می دهد که توجه به ابعاد اجتماعی و فرهنگی، شناسایی دقیق عناصر با ارزش تاریخی و اجرای طرح های هدفمند، می تواند به حفظ هویت تاریخی، بهبود کیفیت زندگی ساکنان و ارتقاء محیط های شهری پایدارتر کمک کند.