تعیین تجزیه پذیری شکمبه ای پنبه دانه کامل و مقایسه تاثیر سطوح مختلف آن در جیره بره های پرواری دالاق بر عملکرد، گوارش پذیری و فراسنجه های خونی

به منظور تعیین روند تجزیه پذیری پنبه دانه و مقایسه سطوح مختلف پنبه دانه در جیره پرواری بر عملکرد، گوارش پذیری و فراسنجه های خونی بره های نر دالاق دو آزمایش انجام شد. در آزمایش اول به منظور تعیین روند تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک و پروتئین خام پنبه دانه با استفاده از روش کیسه نایلونی از 4 راس گوسفند دالاق فیستولا گذاری شده استفاده شد. در آزمایش دوم، به منظور تعیین عملکرد پروار، از 16راس بره نر با میانگین وزن 3/1±57/27 کیلوگرم و سن 10±120 روزگی در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار و 4 تکرار به مدت 84 روز استفاده شد. خوراک مصرفی در تیمار دریافت کننده 7 درصد پنبه دانه بیشترین مقدار و تیمار دریافت کننده 21 درصد کمترین پنبه دانه مقدار بود (05/0<p). همچنین کمترین ضریب تبدیل خوراک مربوط به بره های دریافت کننده سطح 14 درصد پنبه دانه بود. افزایش پنبه دانه سبب کاهش معنی دارگوارش پذیری ماده خشک شد. همچنین بره های دریافت کننده 21 درصد پنبه دانه بیشترین گوارش پذیری عصاره اتری را داشتد (05/0<p). با افزایش سطح پنبه دانه در جیره گوارش پذیری چربی خام افزایش یافت، به طوری که بالاترین میزان گوارش پذیری چربی خام در تیمار دریافت کننده 21 درصد پنبه دانه مشاهده شد (05/0>P). بیشترین گوارش پذیری الیاف نامحلول در شوینده خنثی در جیره شاهد و کم ترین میزان آن در جیره 7 درصد پنبه دانه مشاهده شد (05/0>P). به طور کلی با توجه به نتایج حاضر، پنبه دانه را می توان تا 14 درصد در جیره بره های پرواری دالاق استفاده نمود.