تاثیر مولفه های شهرسازی بیوفیلیک بر حصول امنیت اجتماعی در محلات شهری (مورد مطالعه: کلان شهر اهواز)

شهرسازی بیوفیلیک که مبتنی بر طبیعت و گسترش آن در شکل و محتوای برنامه ریزی شهری است، از مهم ترین الگوهای قابل بررسی در زمینه ایجاد امنیت اجتماعی در فضاهای شهری است. هدف این پژوهش بررسی تاثیر مولفه های شهرسازی بیوفیلیک بر حصول امنیت اجتماعی در محلات شهری کلان شهر اهواز است.

روش پژوهش:

 ابتدا به بررسی منابع نظری موجود به روش «مطالعات کتابخانه ای» پرداخته شد. جامعه آماری این پژوهش را شهروندان مناطق شهری کلان شهر اهواز تشکیل می دهند که با استفاده از روش نمونه گیری و فرمول کوکران تعداد 384 پرسش نامه توزیع واطلاعات به دست آمده وارد نرم افزار اس پی اس اس شد. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی و مبتنی بر گردآوری داده ها از طریق روش پیمایشی است. ابزار گردآوری داده ها پرسش نامه بوده است. روایی آن از طریق جامعه نخبگان تایید و پایایی آن نیز با استفاده از ضریب کرونباخ بیش تر از 78/0 تایید شد.

نتایج نشان داد که مولفه های شهرسازی بیوفیلیک در، برنامه ریزی و مدیریت شهری در سطح معناداری برابر با 000/0 بوده است.

تاثیر شاخص های شهرسازی بیوفیلیک شامل فضای سبز و پارک ها نورپردازی طبیعی آب و سیستم آبیاری به ترتیب بیش ترین امنیت اجتماعی داشته و از طرفی دیگر سایر شاخص ها در رده های پایین تر قرار می گیرند. میزان تاثیرگذاری شاخص های شهرسازی بیوفیلیک و نیز سنجش امنیت اجتماعی و ارزش گذاری آن ها در مناطق مورد بررسی حاکی از آن است که مناطق 1 و 2 در سطح امنیت اجتماعی بالا و مناطق 3 و 8 با ارزش گذاری امنیت اجتماعی متوسط و نیز مناطق 5 و 6 و 7 در ردیف از امنیت اجتماعی ناپایدار قرار دارند.