نابرابری سلامت گروه های آسیب پذیر جامعه و تاثیر سیاست های دولت بر کاهش آن

در مقاله حاضر نابرابری سلامت در بین گروه‏ های آسیب‏ پذیر جامعه و همچنین سیاست‏هایی که به منظور کاهش این نابرابری از سوی دولت اتخاذ می‏شود مورد بررسی قرار گرفته است. این پژوهش به دنبال پاسخ‏گویی به این سوال است که سیاست‏های پوشش همگانی سلامت در شکل دهی به تخصیص منابع به ویژه به گروه های آسیب پذیر مانند زنان، کودکان و اقشار محروم تا چه اندازه بر اجرای سیاست عدالت سلامت استوار بوده‏اند؟ فرضیه تحیقی بر این گزاره استوار است که عوامل جامعه‏ شناختی و سیاسی تخصیص منابع برای تحول سلامت در ایران بیشتر مبتنی بر نابرابری های موجود در مراقبت های بهداشتی و مطالبه عدالت اجتماعی در این زمینه بوده است. یافته ‏ها حاکی از این واقعیت است که توجه به گروه های آسیب‏ پذیر از همان آغاز در دستور کار سیاست‏های کلان جمهوری اسلامی در حوزه سلامت و درمان بوده و همواره باعث شده است که تصمیم‏ گیران منابعی برای رفع این نابرابری ها اختصاص دهند و تمرکز خود را بیشتر بر این جمعیت ‏های آسیب‏پذیر جامعه قرار دهند. نتیجه تحقیق نشان می‏دهد که علی ‏رغم کاهش نابرابری‏ها، همچنان حوزه سلامت به پایه ‏ریزی و گسترش محورهای اساسی جهت استقرار عدالت اجتماعی در زمینه سلامت نیازمند می‏باشد که از آن جمله بیمه سلامت همگانی و چرخش از پوشش بیمه ‏ای کارفرمامحور به پوشش بیمه‏ای دولت محور؛ مراقبت های سلامت فرامکان از جمله پزشکی از راه دور و سلامت دیجیتال و در پایان تغییر پارادایم از حجم ارائه خدمات سلامت به ارزش ارائه خدمات سلامت می‏باشد. این مقاله به روش کیفی از نوع توصیفی-تحلیلی است و داده ‏ها از طریق فیش برداری از منابع کتابخانه‏ ای و تحلیل اسناد جمع‏ آوری شده است.