نقش رئیس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در تصویب قطعنامه «اتحاد برای صلح»

با توجه به اهمیت مطالعات تاریخی سازمان های بین المللی و شناخت عوامل موثر در تصویب اسناد مهم بین المللی و رابطه ایران و سازمان ملل متحد،مقاله حاضر تدوین شده است. مجمع عمومی بزرگترین رکن شورایی سازمان ملل متحد است که مصوبات آن در نزدیک به هشتادسال فعالیت ،نقش گسترده ای در تدوین وتصویب هنجارها و دستورالعمل های بین المللی داشته است. نماینده ایران در سازمان ملل متحد درسال 1950 به ریاست پنجمین اجلاس آن انتخاب شد. این اجلاس هم زمان با جنگ کره بود که مهمترین قطعنامه مصوب آن “اتحاد برای صلح” نام دارد .این قطعنامه  خواستار ایفای نقش مجمع عمومی در شرایط بن بست تصمیم گیری در شورای امنیت برای حفظ صلح و امنیت بین المللی است. سئوال اساسی این مقاله پیرامون نقش رئیس ایرانی مجمع پنجم در فرایند تصویب و اجرای این قطعنامه مهم است. همچنین با توجه به بحران حاضر اوکراین و عدم اقدام شورای امنیت، به تحولات این قطعنامه در شرایط حال توجه می شود. روش پژوهش توصیفی ،تحلیلی تاریخی با بهره مندی از منابع کتابخانه ای به ویژه اسناد و مدارک ملل متحد است.