اثر تنظیم کننده های رشد جیبرلین و سیتوکنین بر برخی ویژگی های بیوشیمیایی و وزن خشک گیاه استویا (Stevia rebaudiana Bertoni)

ارتباط بین یاخته ایی در گیاهان آلی به منظور رشد و نمو به وسیله پیام آورهای شیمیایی به نام تنظیم کننده های رشد گیاه انجام می شود. به منظور بررسی تغییرات برخی ترکیبات شیمیایی و وزن خشک اندام هوایی گیاه استویا آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در گلخانه مرکز تحقیقات و آموزش کشاورزی خراسان رضوی در سه تکرار انجام شد. فاکتورها شامل جیبرلین (صفر، 50 و 100 میلی گرم در لیتر) و سیتوکنین (صفر، 50 و 100 میلی گرم در لیتر) بودند. نتایج نشان داد که بیشترین مقدار قندهای محلول از کاربرد  ppm 50 جیبرلین به همراه ppm 100 سیتوکنین بدست آمد که نسبت به شاهد 25 درصد افزایش نشان داد. مقدار پروتئین برگ تنها در حضور غلظت های مختلف تنظیم کننده رشد جیبرلین معنی دار بود. بیشترین مقدار پرولین از کاربرد تلفیقی ppm 100 جیبرلین و ppm 0  سیتوکنین حاصل شد که نسبت به شاهد 63 درصد افزایش نشان داد. بیشترین مقدار کلروفیل b از اعمال سطوح ppm 50 همزمان سیتوکنین و جیبرلین به دست آمد.  کمترین مقدار وزن خشک اندام هوایی در حضور تیمار ترکیبی دو تنظیم کننده رشدی در سطح ppm 100  مشاهده شد و بیشترین مقدار در سطح ppm 100 تنظیم کننده رشد جیبرلین به دست آمد. نتایج ضرایب همبستگی نشان داد که وزن خشک اندام هوایی با میزان پرولین همبستگی مثبت و معنی داری (**r=0/63) داشت. به طور کلی نتایج نشان داد که سطوح مختلف جیبرلین بر صفت های بیوشیمیایی و مورفولوژیکی استویا موثرتر از تنظیم کننده رشد سیتوکنین بود.