مقایسه روحیه پژوهش‎گری در معلمان دانش آموخته دانشگاه فرهنگیان با سایر دانشگاه ها و تبیین دلایل تفاوت احتمالی

هدف از این پژوهش مقایسه روحیه پژوهش‎گری معلمان دانش آموخته دانشگاه فرهنگیان و سایر معلمان و در صورت وجود تفاوت، بررسی نقش عناصر برنامه درسی در وجود این تفاوت احتمالی بود.

این پژوهش از حیث هدف، کاربردی و با رویکرد آمیخته کمی-کیفی طرح متوالی توضیحی انجام گرفت. در بخش کمی از روش علی مقایسه ای با ابزار پرسش‎نامه محقق‏ ساخته سنجش روحیه پژوهش‎گری و در بخش کیفی، از روش تحلیل محتوای داده های برخاسته از بحث متمرکز و مصاحبه نیمه‏ ساختار یافته استفاده شد. جامعه پژوهش را کلیه معلمان دانش آموخته دانشگاه فرهنگیان و سایر دانشگاه های کشور در مقطع ابتدایی که از سال 1395 در مدارس ابتدایی شهرستان گلبهار استان خراسان رضوی مشغول به تدریس می باشند، تشکیل داد. در انتخاب نمونه در هر دو مرحله از نمونه گیری غیرتصادفی استفاده شد. در مرحله اول، نمونه گیری، از طریق همتاسازی بر اساس مولفه های جنسیت، رشته تحصیلی و سابقه تدریس بود و در مرحله دوم نیز افراد به‏ صورت هدفمند از گروه معلمان ابتدایی، اعضای هیات علمی دانشگاه فردوسی مشهد و دانشگاه فرهنگیان انتخاب شدند.

یافته ها نشان داد که میانگین روحیه پژوهش‎گری دانش آموختگان دانشگاه فرهنگیان از سایر دانشگاه ها به طور معنادار پایین تر است و این تفاوت به عواملی همچون محتوای برنامه درسی، فضا، امکانات، روحیه و توانایی پژوهش در اعضای هیات علمی و مدرسان و شیوه ارزشیابی از آموخته های دانشجویان در دانشگاه فرهنگیان مربوط است.

اگر چه برنامه درسی دانشگاه فرهنگیان با رویکردی پژوهش محور و با هدف تربیت معلم پژوهنده، طراحی و تدوین شده است اما سایر عناصر برنامه، در برنامه درسی اجراشده مانع دست‏یابی به این هدف است که لازم است مورد توجه دست اندرکاران باشد.