ارتباط بین حداکثر ضربان قلب طی پروتکل خستگی با هم انقباضی عضلات مچ پا در افراد دارای اضافه وزن در مقایسه با افراد نرمال

به فعال سازی هم زمان عضلات موافق و مخالف حول یک مفصل هم انقباضی گفته می شود که نقشی کلیدی در پایداری و ثبات مفصل دارد این موضوع ازنظر فیزیولوژیکی و بیومکانیکی دارای اهمیت است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین حداکثر ضربان قلب طی پروتکل خستگی با هم انقباضی عضلات مچ پا در افراد دارای اضافه وزن در مقایسه با افراد نرمال است.

نمونه آماری پژوهش 24 مرد و زن بودند که به شیوه در دسترس انتخاب و به دو گروه افراد دارای اضافه وزن و افراد نرمال تقسیم شدند. فعالیت عضلات مچ پا طی عمل دویدن ثبت شد. حداکثر ضربان قلب هنگام پروتکل خستگی نیز با دستگاه پولار ثبت شد. بررسی نرمال بودن داده ها با آزمون شاپیرو - ویلک و ارزیابی اثر گروه، اثر خستگی و اثر تعاملی خستگی × گروه با آنالیز واریانس دوسویه با اندازه های تکراری ارزیابی شد. بررسی هم بستگی بین متغیر ها از ضریب هم بستگی پیرسون در سطح معنی داری 05/0 استفاده شد.

یافته ها نشان داد، تغییرات هم انقباضی عمومی و جهت دار مچ پا در قبل و بعد خستگی در هر دو فاز دویدن دچار تغییر نشده بود و همچنین هم بستگی معنی داری بین حداکثر ضربان قلب و تغییرات هم انقباضی عمومی و جهت دار فاز یک و دو دویدن مشاهده نشد (05/0 >p).

این پژوهش نشان داد که حداکثر ضربان قلب طی تمرین درمانده ساز، هم انقباضی عضلات مچ پا را تحت تاثیر قرار نمی دهد. نبود هم بستگی میان این دو متغیر نشان می دهد که ممکن است پاسخ سیستم عصبی عضلانی به خستگی، مستقل از فشارهای قلبی عروقی و وزن بدن است.