بررسی روایت غیرطبیعی در داستان های کوتاه سوررئالیستی ابوتراب خسروی

اغلب داستان های کوتاه ابوتراب خسروی دارای سبک و فضای سوررئالیستی هستند و در آن ها، رویدادها و دیگر عناصر داستانی از مرزهای رئالیسم متعارف فراتر می رود. پژوهش حاضر درصدد است که در پرتو نظریه روایت غیرطبیعی پنج داستان کوتاه از مجموعه داستان های دیوان سومنات، هاویه و کتاب ویران را بررسی و تحلیل کند. نظریه روایت غیرطبیعی به عنوان یکی از شاخه های روایت شناسی پساکلاسیک، انواع روایت های غیر و ضدمحاکاتی را بررسی می کند و دو روش خوانش غیرطبیعی و خوانش طبیعی را برای تحلیل این گونه روایت ها ارائه می دهد. داستان های مورد بحث در این مقاله از طریق رویدادها و عناصر غیرطبیعی مانند شخصیت های مرده، فراشخصیت ها، فضاهای غیر ثابت، عینیت یافتن حالات درونی، و... جهان های داستانی غیرطبیعی را به تصویر می کشند. مسئله ای که مطرح می شود این است که این جهان های غیرطبیعی چگونه شکل می گیرند، با چه تمهیداتی سبب باورپذیری خوانندگان می شوند و درنهایت درمورد ما و جهان ما چه می گویند. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و با روش روایت شناسی امر غیرطبیعی انجام می شود. نتایج بیانگر آن است که داستان ها از طریق آشنایی زدایی در عناصر داستان، عرف های رئالیستی را نقض می کنند و فراتر از دانش دنیای واقعی ما قرار دارند و با تمهیداتی مانند توصیف های عینی، استناد به باورهای دینی، کانونی سازی درونی و...، سبب باورپذیری و مستغرق شدگی خوانندگان می شوند و درنهایت خوانش طبیعی آن ها نشان می دهد که این روایت ها دغدغه های اساسی زندگی انسان معاصر مانند اهمیت کلام و درک آن، ایده مرگ در روابط انسان ها در عصر پسامدرن و جبرگرایی فرهنگی و تاریخی را در قالب امور غیرطبیعی به تصویر می کشند.