مقایسه اثر فوری کانون توجه کلی و بیرونی بر بهبود پرش تک پا و دامنه حرکتی زانوی زنان ورزشکار مستعد آسیب رباط صلیبی قدامی

 یکی از شایع ترین و خطرناک ترین آسیب ها در ورزش، آسیب لیگامنت متقاطع قدامی است. امروزه علی رغم وجود برنامه های پیشگیری از آسیب رباط صلیبی قدامی، میزان شیوع این آسیب همچنان بالا است. تاکنون تحقیقات از تاثیر مثبت کانون توجه بیرونی حمایت کرده اند، اما اطلاعاتی درمورد به کارگیری کانون توجه کلی به عنوان فرایندی که کنترل خودکار را فراخوانی خواهد کرد، در پیشگیری از آسیب رباط صلیبی قدامی یافت نشد. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر کانون توجه کلی و بیرونی بر طول پرش تک پا و دامنه حرکت زانوی زنان ورزشکار در معرض آسیب رباط صلیبی قدامی بود

 روش تحقیق نیمه آزمایشی و طرح پژوهش درون گروهی یا تکرار سنجش بود. 13 زن ورزشکار مستعد آسیب لیگامان متقاطع قدامی (غربالگری شده به وسیله آزمون تاک) با میانگین سن 4/42±23/77 سال، به صورت هدفمند انتخاب شدند. شرکت کنندگان سه پرش را در هریک از وضعیت های مختلف توجه (کنترل، بیرونی و کلی) و درکل 9 پرش انجام دادند. اثر ترتیب وضعیت ها به روش همترازسازی متقابل کنترل شد. بدین ترتیب که بعد از 3 پرش در وضعیت کنترل، گروه 1 ابتدا 3 پرش در وضعیت کلی و سپس 3 پرش در وضعیت بیرونی انجام داد و گروه 2 برعکس. آزمون پرش تک پا جهت سنجش عملکرد شرکت کننده ها استفاده شد. 

مطابق نتایج تحلیل واریانس با سنجش های مکرر اثر کانون توجه بر مسافت پرش و دامنه حرکتی زانو معنی دار بود (0/001=P). مقایسه های زوجی تعقیبی با اصلاح بونفرونی نشان داد مسافت پرش و دامنه حرکتی زانو در وضعیت کانون توجه بیرونی به طور معنی داری بیشتر از وضعیت توجه خودکنترل بود (0/002=P)،در مسافت پرش تفاوت معنی داری میان وضعیت کانون توجه بیرونی و کلی و نیز وضعیت کانون توجه کلی و خودکنترل مشاهده نشد (0/05<P)، اما در دامنه حرکتی زانو نشان داد در وضعیت های کانون توجه کلی به طور معنی داری بیشتر از وضعیت توجه خودکنترل بود و بین دو وضعیت کانون توجه کلی و بیرونی تفاوت معنی داری وجود نداشت (0/965=P).

براساس نتایج به نظر می رسد استفاده از دستورالعمل ها با کانون توجه بیرونی و کلی، دامنه حرکتی زانو و با کانون توجه بیرونی می تواند عملکرد پرش طولی در زنان ورزشکار مستعد آسیب زانو را افزایش دهد و برای بهبود عملکرد استفاده شود.