تحلیل اسطوره شناختی شش حکایت از آیین های گاه شماری کردی در بین ایل های سنجابی، کلهر و گوران

گاه شماری شفاهی کردی، یکی از کهن ترین مظاهر فرهنگ و تمدن کردها است که حکایت ها و آیین های ویژه آن در پیوند با اساطیر و ادیان باستانی ایران قرار می گیرد. این پژوهش به روش توصیفی تحلیلی و میدانی، به بررسی و تحلیل اسطوره شناختی گاه شماری کردی و آیین های آن میان ایل های: سنجابی، کلهر و گوران می پردازد. برایند تحقیق گویای آن است که گاه شماری شفاهی کردی عمیقا تحت تاثیر عقاید فتیشیزم، میتراییسم، زرتشتی و عقاید رایج در بین النهرین است. در این گاه شماری، سال، سیصد و شصت روز و چهار فصل دارد؛ اما به دلیل اهمیت فصل بهار برای مردمان روستایی، بیشتر آیین ها مختص این فصل است؛ به ویژه آغاز بهار که مصادف با پانزدهم بهمن ماه تقویم جلالی است. آیین پختن «په پیگ» در روز اول بهار در پیوند با فتیشیزم و فره، باور به مادر اول بهار مرتبط با دوران مادرتباری، حکایت پسر صیاد، بازتولید ایزد نباتی شهیدشونده، حکایت شه و گا حیول در ارتباط با عقاید مهری و حکایت که له وا، تکرار مبارزه وای نیک و وای بد است.