«فرهنگ رستگاری بخش ادبی» بدیل «فرهنگ رستگاری بخش فلسفی» (طرح دفاعیه رورتی از فرهنگ خود)

رورتی با به چالش کشیدن فلسفه سنتی غرب، که به عقیده او باعث دوگانه انگاری های مختلف بی فایده نظری در طول تاریخ فلسفه شده است، درصدد است در بستر «فرهنگ رستگاری بخش ادبی» به ساختارشکنی مسائل مختلف فلسفه و رفع این دوگانه انگاری ها مبادرت ورزد. او با ایجاد خط انشقاق میان حوزه خصوصی و حوزه عمومی، می خواهد سهم و دخالت فیلسوفان را در ارائه دیدگاه های نظری و فلسفی مشخص کند و مدعی است حوزه سیاست نیازی به آن ندارد که مبانی خود را از معیارهای فردی حوزه خصوصی کسب نماید؛ چیزی که زمینه بلندپروازی های متافیزیکی فیلسوفان را فراهم می آورد. گویی رورتی با تقلیل فلسفه به ادبیات، می خواهد مانع بلندپروازی ها و دخالت های فیلسوفان به واسطه نظریه پردازی شود. درواقع، او با تفکیک بین دو حوزه خصوصی و عمومی یا سیاست، معتقد است ابزار فیلسوف، تخیل و حوزه فکری وی، فرهنگ ادبی و جایگاه او، حوزه خصوصی است. در این مقاله تلاش خواهیم کرد ضمن ارائه توصیفی از آرمان شهر رورتی، ادعاهای وی را از زوایای مختلف مورد تحلیل و بررسی قرار دهیم.