ارزیابی اثرات حفاظتی دی متیل فومارات بر سمیت کبدی و کلیوی موش های دیابتی ناشی از تزریق آلوکسان از مسیرهای التهاب و استرس اکسیداتیو
دیابت شایع ترین بیماری متابولیک ناشی از کمبود نسبی ترشح یا عملکرد انسولین است. دیابت می تواند منجر به عوارض گوناگونی در بدن از جمله آسیب کبدی و کلیوی شود. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثرات حفاظتی دی متیل فومارات بر سمیت کبدی و کلیوی موش های دیابتی ناشی از تزریق آلوکسان از مسیرهای التهاب و استرس اکسیداتیو بود.
موش های ماده از نژاد (C57BL/6) با تزریق داخل صفاقی آلوکسان مونوهیدرات محلول در سرم فیزیولوژی (به میزان 120 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) در 3 روز متوالی دیابتی شدند. موش ها به 7 گروه 5 تایی شامل گروه های دریافت کننده آلوکسان و دی متیل فومارات دسته بندی شدند. موش های دیابتی نوع اول با 3 دوز از دی متیل فومارات (به ترتیب،mg/kg 20، 40 و 80) به مدت 21 روز تحت درمان قرار گرفتند. سپس، آزمون های اختصاصی جهت ارزیابی پارامترهای بیوشیمیایی خون، نشانگرهای استرس اکسیداتیو، بیان ژن های التهابی (TNF-α، IL-6 و NF-kB) و ژن های مرتبط با پیشگیری از تشدید استرس اکسیداتیو و عوارض ناشی از دیابت (شامل بیان دو ژن Sirt-1 (سیرتوئین) و Nrf2) به کمک روش ریل تایم PCR انجام شد. در پایان، مشاهدات هیستوپاتولوژیکی در دو بافت کبد و کلیه موش ها هم ارزیابی گردید.
تجویز دی متیل فومارات به موش های دیابتی در یک رفتار وابسته به دوز منجر به کاهش معنادار سطوح گلوکز، AST، ALT و کراتنین خون در مقایسه با گروه شاهد شد. تغییرات هیستوپاتولوژیک کمتر و کاهش بیشتری در سطح شاخص های استرس اکسیداتیو در کلیه و کبد گروه های تیمارشده با دی متیل فومارات در مقایسه با موش های دیابتی مشاهده شد (001/0<P). مواجهه با دی متیل فومارات به شکل معناداری موجب افزایش بیان ژن های Sirt-1 و Nrf2 و کاهش بیان ژن های دخیل در بروز التهاب نسبت به گروه دیابتی در هر دو بافت کبد و کلیه شد.
تجویز دی متیل فومارات موجب بهبود شاخص های بیوشیمیایی خون، استرس اکسیداتیو، هیستوپاتولوژی وتعدیل مسیر بیان دو ژن Sirt-1 و Nrf2 در دو بافت کلیه و کبد موش های دیابتی شد.