بررسی اثر IC87201 به عنوان مهارکننده PSD95/nNOS بر کاهش عوارض قلبی پس از سکته مغزی در موش های صحرایی

 ناهنجاری های الکتروکاردیوگرام و آریتمی های قلبی بعد از سکته مغزی بسیار رایج هستند. این مطالعه به بررسی اثر IC87201، یک مولکول موثر بر مسیر سیگنالینگ درون سلولی گیرنده NMDA، بر کاهش طولانی شدن فاصله QT، به عنوان شایع ترین تغییر الکتروکاردیوگرام پس از ایسکمی مغزی، در موش های صحرایی نر پرداخته است.

در این مطالعه، 15 سر موش صحرایی نر بالغ به طور تصادفی به سه گروه MCAO، MCAO+DXM (دکسترومتورفان هیدروبروماید مونوهیدرات، آنتاگونیست گیرنده NMDA)، و MCAO+IC87201 تقسیم شدند (5=n). دو ساعت پس از ایسکمی، در این سه گروه به ترتیب حلال، DXM و IC87201 به صورت داخل صفاقی تزریق شد. امتیاز رفتاری پیش از ایسکمی و چهار و چهل و هشت ساعت پس از آن با استفاده از آزمون نقص عصبی (NDS) سنجیده شد. تفاوت های آماری با استفاده از آنالیز واریانس با مقادیر تکراری (ANOVA repeated measures) بررسی شد (05/0<p).

فاصله QT به طور قابل توجهی پس از ایسکمی طولانی شد. تجویز IC87201 این فاصله را به طور معنی داری کاهش داد، در حالی که DXM چنین اثری نداشت. نسبت LF/HF، به عنوان شاخص تعادل سیستم عصبی خودمختار بر عملکرد قلبی، چهل و هشت ساعت پس از ایسکمی افزایش معنی دار یافت. این عدم تعادل چهل و هشت ساعت پس از تزریق هر دو ترکیب IC87201 و DXM بهبود یافت.

نتایج نشان می دهند که ایسکمی مغزی می تواند باعث افزایش فعالیت سیستم سمپاتیک و در پی آن طولانی شدن فاصله QT شود. تجویز IC87201 ممکن است با کاهش این فاصله در بهبود آن موثر باشد؛ بنابراین، IC87201 احتمالا می تواند به عنوان یک گزینه مناسب برای کاهش عوارض قلبی پس از سکته مغزی در نظر گرفته شود.