بازی های زبانی و آوایی در گونه شعری هاله های خودارجاع

مقاله حاضر به تبیین بازی های زبانی شعرهای محسن مزخوری در کتاب هاله های خودارجاع؛ مطالعه بالینی و فیزیولوژیک طرز بازی کردن براساس آرای دریدا و ویتگنشتاین پرداخته است. این نحوه بازی در شعر پست مدرن بروز و ظهور یافته و در شعر زبان- یکی از گونه های شعر پست مدرن- به اوج رسیده است. شاعر شعر زبان واژگان، نحو و موسیقی هریک از شعرهای خود را متناسب با موقعیت همان شعر نوسازی می کند و از اندام های آوایی، اصوات و هجاها برای ایجاد موسیقی و القای مطلب و انتقال حس و حال استفاده می کند. نظر به اینکه تمام را یکی « هاله های خودارجاع » ویژگی های مزبور در اشعار کتاب مورد نظر وجود دارد، می توان از گونه های موفق شعر زبان دانست. سوال پژوهش آن است که چه وجه تمایزی بین شعر مزخوری و دیگر گونه های شعر زبان وجود دارد، دیگر اینکه از کدام تکنیک موسیقایی در هاله های خودارجاع استفاده شده و منظور از کاربرد خاص اصوات فاقد معناچه بوده است. یافته ها نشان می دهد که مزخوری در بعد مفهومی توانسته به تعلیم عملی و بازخوانی نظریات ادبی در شعر بپردازد و در بعد موسیقایی با استفاده از تکنیک نفس و نحوه قرائت شعر، موقعیت یا حالتی را در شعر بازسازی و القا کند.