کاربست تکنیک فراترکیب در سیاست گذاری آموزش محیط زیست مبتنی بر مدیریت ردپای کربن در پالایشگاه های گاز

صنعت پالایش گاز به عنوان یکی از مهم ترین صنایع و بخش تولیدی و اقتصادی ایران به شمار می رود که هم از سمت اقتصاد جهانی تاثیر می پذیرد و هم بر اقتصاد جهانی تاثیرگذار است. توجه به عوامل اقتصادی نباید منجر به نادیده گرفتن تاثیرات محیط زیستی این صنایع، ازجمله انتشار گازهای گلخانه ای که یکی از بحرانی ترین مسائل این روزهای محیط زیست است، گردد. برای بررسی و اندازه گیری انتشار گازهای گلخانه ای، آموزش مدیریت ردپای کربن که یکی از اصلی ترین شاخص محاسبات در این زمینه می باشد، حائز اهمیت است. بنابراین، هدف از این تحقیق، کاربست تکنیک فراترکیب در سیاست گذاری آموزش محیط زیست مبتنی بر مدیریت ردپای کربن در پالایشگاه های گاز می باشد.

روش پژوهش: 

با به کارگیری رویکرد مرور نظام مند و فراترکیب، به تحلیل نتایج و یافته های محققین قبلی اقدام شده و با انجام گام های هفت گانه روش ساندلوسکی و باروسو، به شناسایی عوامل موثر پرداخته شده است. از بین 579 مقاله، 42 مقاله بر اساس روش CASP انتخاب شد. همچنین روایی تحلیل با مقدار ضریب کاپا 886/0 تائید گردید. نتایج حاصل از تحلیل داده های گرداوری شده در نرم افزار ATLAS TI  منتج به شناسایی 84 کد اولیه در 16 مقوله و 5 مفهوم گردید.

بر اساس تکنیک فراترکیب 5 مفهوم در 16 مقوله به همراه 84 کد شناسایی شدند. مفاهیم شناسایی شده عبارت اند از محتوای آموزشی، بسترسازی آموزش محیط زیستی، عملکرد محیط زیستی سازمان، چالش های برون سازمانی و اثربخشی آموزش محیط زیستی. همچنین مقوله های شناسایی شده نیز شامل: تحلیل، طراحی، اجرا، ارزیابی، زیرساخت های تکنولوژیکی و فنی، برنامه ریزی، شناسایی ویژگی های فردی، عوامل نظارتی، مدیریت ردپای کربن، فرهنگ محیط زیستی، همکاری بین سازمانی، عوامل محیطی، برنامه ریزی و سیاست گذاری، بهبود عملکرد سازمان، رضایت کارکنان، رشد و بلوغ سازمانی می باشد.

می توان اثربخشی آموزش محیط زیستی را از طریق ارزیابی مستمر عملکرد و عملیات پالایشگاه ها نیز سنجید. این ارزیابی ها می توانند از طریق مقایسه میزان مصرف انرژی، مقدار انتشار گازهای گلخانه ای و کاهش دیگر آلودگی های محیطی پالایشگاه ها قبل و بعد از اجرای برنامه های آموزشی انجام شود. این ارزیابی ها نقاط ضعف و قوت برنامه های آموزشی را مشخص می کنند و امکان بهبود و بهینه سازی آن ها را فراهم می آورند. درنتیجه، ارتقاء کیفیت آموزش های محیط زیستی به منظور مدیریت بهینه ردپای کربن در پالایشگاه های گاز می تواند بهبود قابل توجهی در عملکرد محیط زیستی و اقتصادی این صنعت داشته باشد. توسعه سیاست گذاری آموزش محیط زیست بر مبنای مدیریت ردپای کربن در پالایشگاه های گاز امری حیاتی است که بهبود کیفیت محیط زیست را تضمین نموده و همچنین به کاهش اثرات منفی تغییرات اقلیمی کمک می کند.