تبیین عوامل وادارنده و بازدارنده در حکمرانی آکادمیک در آموزش عالی بر مبنای اکوسیستم نوآوری

حکمرانی آموزش عالی به نظام قدرت ناشی از قوانین، سیاستها و قواعد گفته می شود که مسئولیتهای بازیگران مختلف را در نظام آموزش عالی تعیین می کند. در این نظام، دانشگاه ها به عنوان مراکز اصلی فعالیت در حوزه آموزش عالی، نقشی حیاتی دارند. براین اساس، حکمرانی آکادمیک در آموزش عالی ایران با تاکید بر اکوسیستم نوآوری به عنوان یک عامل کلیدی در توسعه و پیشرفت دانشگاه ها و تحقق اهداف آموزش عالی تاثیر مهمی می تواند داشته باشد. با توجه به اهمیت موضوع، این پژوهش با هدف بررسی عوامل وادارنده و بازدارنده در حکمرانی آکادمیک در آموزش عالی ایران بر مبنای اکوسیستم نوآوری انجام شد.

مطالعه حاضر یک پژوهش کیفی بود که در سال 1402 انجام شد. اطلاعات از طریق مصاحبه نیمه ساختاریافته با 18 نفر از صاحبنظران که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب شده بودند، جمع آوری شد. در نهایت تحلیل مصاحبه ها با روش تحلیل مضمون و از طریق نرم افزار MAXQDA انجام شد.

در دو گروه اصلی وادارنده و بازدارنده حکمرانی آکادمیک، 70 کد استخراج شد. عوامل وادارنده و بازدارنده بیرونی در 6 بعد اجتماعی، فناورانه، اقتصادی، زیست محیطی، سیاسی و ارزشی و عوامل وادارنده و بازدارنده درونی در7 بعد استراتژی، ساختار، سیستم، ارزش های مشترک، مهارت ، سبک و کارکنان استخراج و طبقه بندی شدند.

این پژوهش به بررسی عوامل وادارنده و بازدارنده حکمرانی آکادمیک در آموزش عالی ایران با تاکید بر اکوسیستم نوآوری پرداخته است. در نتیجه، برای بهبود حکمرانی آکادمیک و تحقق اهداف آموزش عالی در ایران، ضروری است که سیاست گذاران و مدیران آموزش عالی به شناسایی و تقویت عوامل وادارنده و همچنین کاهش تاثیر عوامل بازدارنده توجه ویژه ای داشته باشند. این رویکرد می تواند به ایجاد یک اکوسیستم نوآوری موثر در آموزش عالی کمک کند و زمینه ساز پیشرفت های چشمگیری در این حوزه باشد.