تحلیل فضایی شاخص های مسکن در سکونتگاه های غیررسمی در سال های 1375 و 1395 مطالعه موردی: سکونتگاه های غیررسمی کلان شهر تبریز

اسکان غیررسمی عامل برجسته و غالب در شهرنشینی و تهیه مسکن برای فقرای شهری است. این گونه سکونتگاه ها، در واقع شکل بی ضابطه ای از تجمع مکانی گروه های کم درآمد در نقاط آسیب پذیر شهر است که به صورت کاملا سازمان نیافته ایجاد می گردد. با توجه به اهمیت مسکن به ویژه در سکونتگاه های غیررسمی، هدف این تحقیق نشان دادن تغییرات شاخص های مسکن از حاشیه جغرافیایی به متن یا برعکس در سکونتگاه های غیررسمی کلان شهر تبریز می باشد. روش تحقیق در این مطالعه توصیفی - ارزیابی و روش گردآوری اطلاعات نیز اسنادی - میدانی می باشد. در این پژوهش برای تجزیه وتحلیل اطلاعات و وزن دهی به شاخص های مسکن (لایه های اطلاعاتی) از مدل ANP در نرم افزار Super Decision و برای تهیه نقشه ها از نرم افزار GIS استفاده شده است. همچنین جامعه آماری تحقیق حاضر را سکونتگاه های غیررسمی کلان شهر تبریز دربر می گیرد. یافته های تحقیق و بررسی تغییرات وضعیت مسکن در بلوک های آماری سکونتگاه های غیررسمی موردمطالعه بر اساس شاخص های موردبررسی نشان می دهد که از 1318 بلوک آماری موردمطالعه، 43.17 درصد بلوک ها بدون تغییر، 14.19 درصد محروم به برخوردار، 7.36 درصد متوسط به برخوردار، 15.85 درصد محروم به متوسط، 5.16 درصد برخوردار به متوسط، 7.21 درصد متوسط به محروم، و 7.06 درصد نیز برخوردار به محروم تغییریافته اند. به طورکلی نتایج نشان می دهد که از کل بلوک های موردمطالعه 37.4 درصد ارتقاءیافته، 19.43 درصد تنزیل و 43.17 درصد نیز بدون تغییر مانده اند. بنابراین می توان گفت که شاخص های مسکن در سکونتگاه های غیررسمی موردمطالعه ارتقاء پیداکرده و این ارتقاء به سمت متن شهری می باشد.