کارکرد زبان هنر در عناصر خمریه عرفانی (بررسی موردی: ساقی نامه سید امیرمحمود انوار و خمریه ابن فارض)

قرن های متمادی است که ادبیات عارفانه، به عنوان جلوه ای از هنر کلامی، روحبخش آدمی در روزگاران حرمان ناشی از فراق معبود بوده و او را به وادی محبت و بندگی خالصانه کشانده است. این نوع ادبی به جهت برخورداری از ظرفیتی گسترده برای بیان نمادین و رمزآلود حقایق، شاعران بسیاری را به سوی الهام گرفتن از این میراث سوق داده و همچون ریسمانی، پاک سرشتان گذشته را به ژرف نگران آینده پیوند زده است. جستار پیش رو برآن است تا با بررسی کارکرد عناصر خمریه عرفانی در قصیده «باده جان با نوای عشق» سروده دکتر سید امیر محمود انوار که در شرح و پاسخ خمریه ابن فارض به رشته نظم درآمده است، نحوه بازنمایی و توصیف آن عناصر را در این اثر تبیین نماید. شیوه پژوهش توصیفی- تحلیلی بوده و یافته ها نشان می دهد که شاعر ضمن ترجمه و شرح دقیق خمریه ابن فارض و توصیف مفاهیم عرفانی در این سروده، با زبان هنر خاندان عصمت و طهارت علیهم السلام را به نیکی ستوده و وصف برخی عناصر باده عرفانی مانند ساقی، ساغر، شراب و اوصاف آن را برای ایشان و یاران باوفایشان به کار برده است و بدین ترتیب از آن عناصر برای بیان مقاصد آئینی خود بهره برده است.