مدل سازی شاخص های پایداری زنجیره تامین پتروشیمی و تعیین اولویت ها

پژوهش حاضر با هدف مدل سازی و ارزیابی شاخص های پایداری زنجیره تامین پتروشیمی انجام شده است. در این مطالعه، ابتدا داده های اولیه از طریق مرور منابع علمی و مصاحبه با خبرگان این حوزه گردآوری و شاخص های کلیدی پایداری شناسایی شدند. این شاخص ها در چهار بعد اصلی دسته بندی شده اند: زیست محیطی (مانند کاهش مصرف انرژی و کنترل انتشار گازهای گلخانه ای)، اجتماعی (شامل ارتقای مسئولیت اجتماعی و بهبود ایمنی و سلامت کارکنان)، اقتصادی (مانند بهینه سازی هزینه ها و افزایش بهره وری)، و حکمرانی (نظیر شفافیت در گزارش دهی و رعایت استانداردهای بین المللی). برای تحلیل روابط میان شاخص ها و تعیین میزان اهمیت و تاثیرگذاری آن ها، از یک رویکرد سیستمی استفاده شده که توانایی شناسایی ارتباطات مستقیم و غیرمستقیم بین عوامل را دارد. نتایج نشان داد که شاخص هایی نظیر کاهش مصرف انرژی و استفاده از منابع تجدیدپذیر در بعد زیست محیطی، بیشترین تاثیرگذاری را بر سایر عوامل دارند. همچنین، عواملی مانند شفافیت در گزارش دهی و رعایت استانداردهای بین المللی در بعد حکمرانی، نقش کلیدی در ارتقای پایداری زنجیره تامین ایفا می کنند. این پژوهش نشان داد که یکپارچه سازی ابعاد زیست محیطی، اقتصادی، اجتماعی و حکمرانی در چارچوبی جامع، می تواند به ارزیابی و بهبود پایداری زنجیره تامین کمک کند. چنین چارچوبی، سازمان ها را قادر می سازد تا ضمن دستیابی به اهداف اقتصادی، تعهدات زیست محیطی و اجتماعی خود را نیز محقق کنند. همچنین، انعطاف پذیری این چارچوب امکان سازگاری با تغییرات بازار و چالش های نوظهور را فراهم می کند. رویکرد به کارگرفته شده با شفاف سازی ارتباطات میان شاخص ها، به صنایع پتروشیمی کمک می کند تا تصمیمات موثرتری برای بهبود عملکرد پایدار خود اتخاذ کنند.