بررسی اثر عصاره هیدروالکلی گیاهان غازیاقی، گل ماهور و خارمریم بر فرایند سنتز کلاژن در ترمیم زخم دیابتی

نارسایی در بیوسنتز کلاژن از دلایل عدم التیام زخم در بیماران دیابتی است. افزایش قند خون مانع تکثیر سلولی و تولید کلاژن در زخم ها می شود و ممکن است منجر به قطع عضو گردد. امروزه استفاده از گیاهان دارویی، به منظور ترمیم انواع زخم ها از جمله زخم دیابتی، بسیار مورد توجه قرار گرفته است. هدف این پروژه، بررسی اثر عصاره های هیدروالکلی گیاهان غازیاقی، گل ماهور و خارمریم در بهبود زخم های دیابتی و سنتز کلاژن است. در این مطالعه، از50 سر موش سوری نر(10 سر غیردیابتی و 40 سر دیابتی شده با داروی استرپتوزوتوسین)، استفاده شد. پس از بیهوشی و ایجاد زخم در پشت موش ها، زخم های دو گروه شم و کنترل با اوسرین و سه گروه تجربی با عصاره های هیدروالکلی غازیاقی، گل ماهور و خارمریم به مدت 5 روز تیمار شدند. در گروه های تجربی زخم های سمت چپ و راست به ترتیب با عصاره های 25 و 50 درصد بر پایه اوسرین تیمار شدند. از زخم موش ها عکس برداری ماکروسکوپی صورت گرفت. برای اندازه گیری سطح زخم از نرم افزار ImageJ استفاده شد و درصد بهبود زخم محاسبه گردید. به منظور اندازه گیری سطح هیدروکسی پرولین برای تشخیص کلاژن، از روش رنگ سنجی وتست الایزا استفاده شد. نتایج توسط نرم افزار آماری SPSS آنالیز شد. برطبق نتایج بسته شدن زخم (درصد بهبودی)، در گروه های تحت تیمار با دوز پایین عصاره غازیاقی وگل ماهور(25%) و دوز بالای عصاره خار مریم(50%) نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری داشته است. اگرچه میزان کلاژن درگروه های تیمار نسبت به کنترل افزایش یافت اما تفاوت آن معنا دار نبود.