بررسی و نقد شواهد گاهانی در منع قربانی

با رواج پژوهش های اوستایی و ترجمه های مستشرقان از گاهان، این باور قوت گرفت که زرتشت با هرگونه قربانی حیوانی مخالف بوده است و اگر در متن های پساگاهانی نشانی از قربانی وجود دارد، درحقیقت بازگشت به همان باورهای عصر کافرکیشی است. زرتشتیان تحت تاثیر این برداشت به مخالفت با سنت دیرین قربانی پرداختند؛ اما کسانی با این برداشت از گاهان مخالف اند و به اشکال های قراین ظنی مخالفت زرتشت با قربانی اشاره کرده اند. با این حال تاکنون شواهد گاهانی آنچنان که باید مورد توجه پژوهشگران قرار نگرفته است. این پژوهش با هدف روشن شدن مسئله جواز یا عدم جواز قربانی در آیین زرتشتی، به بررسی شواهد گاهانی می پردازد و می کوشد به این پرسش پاسخ دهد که از نظر زرتشت قربانی حیوانی چه حکمی دارد و آیا شرایط زمانی و مکانی در این حکم تاثیرگذار بوده است یا نه؟ پژوهش حاضر با استفاده از تحلیل های زبان شناسی و با مطالعه کتابخانه ای سامان یافته است. با توجه به یافته های این پژوهش، تحلیل بندهای مورد بحث به دلیل ابهام های دستوری و واژگانی با اشکال های جدی مواجه است و شاهد آن ترجمه و تفسیرهای متفاوت اوستاپژوهان است. همچنین این امکان وجود دارد که ممنوع بودن قربانی برآمده از شرایط زمانی و مکانی زرتشت باشد و نه حکمی کلی برای همه زمان ها و مکان ها.