اثر تمرینات طولانی مدت روی شن بر فرکانس فعالیت عضلات اندام تحتانی در افراد با کف پای صاف طی راه رفتن

پای پرونیت یکی از عوامل مهم برای ایجاد آسیب در اندام تحتانی طی راه رفتن و دویدن است. به نظر می رسد تمرین روی شن می تواند به عنوان یک مداخله ورزشی برای درمان کف پای صاف مفید باشد. 

هدف از این مطالعه تعیین اثر تمرینات طولانی مدت بر روی شن بر فرکانس فعالیت عضلات اندام تحتانی در افراد دارای کف پای صاف طی راه رفتن بود.

این تحقیق از نوع کارآزمایی بالینی بود. نمونه آماری پژوهش حاضر شامل60 نفر با پای پرونیت بود که در 2 گروه (30 نفر در گروه کنترل و 30 نفر در گروه آزمایش) به طور تصادفی قرار گرفتند. سیستم الکترومایوگرافی 8 کاناله با الکترودهای دو قطبی سطحی جهت ثبت فعالیت عضلات استفاده شد. تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از آزمون تحلیل واریانس دوسویه با اندازه های تکراری انجام شد.

اثر عامل زمان بر فرکانس فعالیت عضله درشت نی قدامی (0/043=P) و فرکانس فعالیت عضله دو سر رانی (0/034=P) طی فاز پاسخ بارگیری به لحاظ آماری معنادار بود. مقایسه جفتی نتایج نشان دهنده افزایش معنادار میزان فرکانس این عضلات طی پس آزمون در مقایسه با پیش آزمون بود. همچنین اثر تعاملی زمان و گروه بر میانه فرکانس عضله سرینی میانی طی فاز میانه اتکا، به لحاظ آماری معنادار بود.

تمرینات طولانی مدت بر روی شن منجر به افزایش فرکانس الکترمایوگرافی عضله درشت نی قدامی در فاز پاسخ بارگیری طی راه رفتن شد. به نظر می رسد در کنترل حرکت، تماس پنجه پا با سطح زمین موثر است و میزان نیروی عکس العمل زمین در راستای عمودی را کاهش می دهد.